 |
|
|  Παρασκευή 5/4
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
Η πρώτη δημόσια επίδειξη του κινεζικού μη επανδρωμένου ιπτάμενου ταξί EHang έγινε στη Βιέννη
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Η κινεζική εταιρεία EHang προχώρησε στη Βιέννη σε μια πρώτη δημόσια επίδειξη του μη επανδρωμένου ιπτάμενου ταξί της, επιβιβάζοντας σ' αυτό δημοσιογράφους, με στόχο να κάνει την τεχνολογία αυτή γνωστή στις αρχές και σε εν δυνάμει χρήστες.
Το EHang 216, ένα ιπτάμενο ηλεκτρικό όχημα χωρίς πιλότο, θα μπορεί να μεταφέρει δύο επιβάτες σε χαμηλό ύψος και σε απόσταση έως 35 χιλιομέτρων, προσφέροντας μια νέα λύση για τις μετακινήσεις στις αστικές ζώνες, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του.
Η τεχνολογία είναι σήμερα έτοιμη για βιομηχανική ανάπτυξη, όμως αυτός ο τύπος αεροσκάφους θα πρέπει επίσης να πιστοποιηθεί από τις αεροπορικές αρχές και στη συνέχεια να λάβει πτητική άδεια, υπογραμμίζει ο Ντέρικ Σιόνγκ, υπεύθυνος μάρκετινγκ της εταιρείας.
«Η κύρια πρόκληση που αντιμετωπίζουμε δεν είναι η τεχνολογία ούτε οι κανονιστικές ρυθμίσεις, είναι το κοινό», δηλαδή το αν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τέτοια αεροσκάφη, δήλωσε στη διάρκεια της παρουσίασης του EHang 216 σε δημοσιογράφους στην αυστριακή πρωτεύουσα.
Σε μια «παγκόσμια πρεμιέρα», η EHang κάλεσε δημοσιογράφους, μεταξύ των οποίων ένας φωτογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου, να πραγματοποιήσουν μια πολύ σύντομη «πτήση» --μια κάθετη άνοδο περίπου δέκα μέτρων και προσγείωση στο σημείο εκκίνησης-- μέσα στον χώρο ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Παρά την απουσία πιστοποίησης μέχρι σήμερα, η EHang έχει συγκεντρώσει «χιλιάδες» προπαραγγελίες και «από την ερχόμενη χρονιά» θέλει το αεροσκάφος της να παράγεται σε σειρά από τον αυστριακό αεροναυτικό όμιλο FACC, δήλωσε ο Σιόνγκ.
Ανάμεσα στους πρώτους πελάτες περιλαμβάνονται «πετρελαϊκές εταιρείες, εταιρείες μεταφοράς ανθρώπινων οργάνων και τουριστικές εταιρείες», γνωστοποίησε. Το EHang 216 δεν θα προορίζεται για ιδιώτες αγοραστές.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
