 |
|
|  Tετάρτη 17/4
ΜΑΝΙΑΚΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Ιδιώτες έχουν στην κατοχή τους το 6,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων
Die Welt,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η γερμανική εφημερίδα Die Welt φιλοξενεί ένα άρθρο για την αγάπη των Γερμανών για το χρυσό, επισημαίνοντας ότι έχουν στην κατοχή τους περίπου το 6,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων.
Τα δύο τελευταία χρόνια προστέθηκαν 250 τόνοι χρυσού, με το ενδιαφέρον των ιδιωτών Γερμανών να αυξάνει ακόμη περισσότερο. Παρόλα αυτά οι ειδικοί προειδοποιούν ότι οι επενδύσεις σε χρυσό δεν είναι η καλύτερη επιλογή.
Εξάλλου, σύμφωνα με τη Welt, η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, η Bundesbank, έχει στην κατοχή της τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη κεντρική τράπεζα παγκοσμίως: 3.370 τόνους. Μόνοι οι ΗΠΑ διαθέτουν περισσότερα αποθέματα χρυσού στο Φορτ Νοξ, περίπου 8.130 τόνους.
Ωστόσο οι ιδιώτες Γερμανοί έχουν στην κατοχή τους συνολικά περισσότερο χρυσό από την Bundesbank ακόμη και από την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed).
Και η επιθυμία τους για το πολύτιμο αυτό μέταλλο μοιάζει να μην μειώνεται: τα τελευταία τρία χρόνια έχει αυξηθεί σημαντικά η περιουσία των Γερμανών σε χρηματοκιβώτια και θυρίδες, ενώ και τα επόμενα χρόνια επιθυμούν να αγοράσουν και άλλο χρυσό, επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα.
Συνολικά οι Γερμανοί πολίτες έχουν στην κατοχή τους 8.918 τόνους χρυσό, σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου Steinbeis σε δείγμα 2.000 ενηλίκων. Περίπου ο μισός χρυσός είναι σε ράβδους ή κέρματα, ενώ λιγότεροι από 4.000 τόνοι είναι σε κοσμήματα.
Σε αντίθεση με την προηγούμενη έρευνα που διενεργήθηκε πριν από τρία χρόνια, ο χρυσός που έχουν στην κατοχή τους οι Γερμανοί ιδιώτες αυξήθηκε κατά περίπου 246 τόνους. Περίπου το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων απάντησε ότι αγόρασε χρυσό τα τελευταία δύο χρόνια.
Σύμφωνα εξάλλου με την έρευνα, κάθε Γερμανός άνω των 18 ετών έχει στην κατοχή του κατά μέσο όρο 58 γραμμάρια χρυσών κοσμημάτων και 71 γραμμάρια χρυσού σε ράβδους ή κέρματα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
