 |
|
|  Παρασκευή 19/4
ΚΑΝΝΕΣ
Στον Αλέν Ντελόν ο Χρυσός Φοίνικας συνολικής προσφοράς
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr
Το 72ο Φεστιβάλ των Καννών αποφάσισε για το 2019 να απονείμει τον Χρυσό Φοίνικα για το σύνολο της καριέρας του στον μύθο του παγκόσμιου σινεμά, Αλέν Ντελόν «για να τιμήσει την υπέροχη παρουσία του στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης».
Αυτό είναι το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής του διάσημου Φεστιβάλ για τη βράβευση ενός από τους διασημότερους εκπροσώπους του γαλλικού σινεμά, μία ημέρα πριν την ανακοίνωση του πίνακα των επίσημων επιλογών της εφετινής διοργάνωσης.
«Μετά τη Ζαν Μορό, το Γούντι Άλεν, τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, την Τζέιν Φόντα, τον Κλιντ Ίστγουντ, το Ζαν-Πολ Μπελμοντό, τον Μανουέλ ντ’ Ολιβέιρα, την Ανιές Βαρντά, και τον Ζαν-Πιερ Λεό, το Φεστιβάλ των Καννών έχει την τιμή και την περηφάνια που ο θρυλικός ερμηνευτής του «Γατόπαρδου» του Λουκίνο Βισκόντι (Χρυσούς Φοίνιξ το 1963) δέχθηκε να βραβευτεί από τη διεθνή κοινότητα», τονίζεται στο κείμενο της επιτροπής.
Ο 83χρονος Αλέν Ντελόν για πρώτη φορά ανέβηκε τα σκαλιά της Μοντέ ντε Μαρς των Καννών στις 13 Μαΐου 1961 με μεγάλη επιτυχία μάλιστα για να παρουσιάσει την ταινία του «The Joy of Living». Το κοινό δεν στερείτο ενθουσιασμού ακόμη και 30 χρόνια μετά, όταν ο ηθοποιός έκανε μία θεαματική έλευση στην προβολή του New.
Ενδιάμεσα είχε επιστρέψει στις Κάννες με τις άφθαστες ταινίες «Η έκλειψη» του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1962), ο «Γατόπαρδος» (1963) και ο «Κύριος Κλάιν» (1976). Όμως με το θεσμό δεν είχε την ίδια θερμή σχέση, και γι’ αυτόν το λόγο στην τωρινή ανακοίνωσή τους ο πρόεδρος του Φεστιβάλ, Πιερ Λεσκύρ, και ο γενικός επιτετραμμένος Τιερί Φρεμό σπεύδουν να αναφέρουν πως είναι «ευτυχείς που ο Αλέν Ντελόν δέχθηκε να τιμηθεί από το Φεστιβάλ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
