 |
|
|  Τρίτη 23/4
Μία τσαντιά στο κεφάλι ενός νεοναζί από μια γυναίκα, το 1985, έγινε άγαλμα στην Σουηδία, στέλνοντας ηχηρό πολιτικό μήνυμα κατά της ακροδεξιάς
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το σαφές μήνυμα μίας πολιτικής πράξης που μετατράπηκε σε άγαλμα, είναι σαφές: κυρίες μου, όταν διασταυρωθείτε στον δρόμο με κάποιον νεοναζί, φέρτε του την τσάντα σας στο κεφάλι. Ίσως στο μέλλον η πράξη σας να τύχει της ίδιας αναγνώρισης με αυτήν της Ντάνουτα Ντάνιελσον.
Η σκηνή που απαθανατίστηκε σε μία φωτογραφία μεταδίδει ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα και έχει αναδειχθεί σε μία εμβληματική εικόνα στη μάχη κατά της ανόδου της ακροδεξιάς. Από τη μία εμφανίζει τον Σέπο Σέλουσκα, στέλεχος του κόμματος του Βόρειου Ράιχ, ο οποίος λίγο μετά τη λήψη της φωτογραφίας, το 1985, καταδικάσθηκε για τον βασανισμό και τη δολοφονία ενός Εβραίου ομοφυλόφιλου. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η Ντάνιελσον, Εβραία πολωνικής καταγωγής, της οποίας η μητέρα είχε οδηγηθεί σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκείνη την ημέρα, στις 13 Απριλίου 1985 --μία χρονιά που είχε σημαδευτεί από την αναβίωση πολλών νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων σε όλη την Ευρώπη-- το «θύμα» της επίθεσης συμμετείχε σε μία εκδήλωση του κόμματος του Βορείου Ράιχ στην σουηδική πόλη Βέξιε, μία εκδήλωση που είχε πυροδοτήσει μεγάλες αντιδράσεις. Όμως, παρά τις έντονες αντιδράσεις, το νεοναζιστικό κόμμα κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την πορεία του στους δρόμους της πόλης.
Κατά τη διάρκεια της πορείας αυτής, εμφανίζεται, εν μέσω του πλήθους των νεοναζιστών, μία 38χρονη γυναίκα, η Ντάνουτα, η οποία θαρραλέα υψώνει την τσάντα της και καταφέρνει ένα κτύπημα στο κεφάλι σημαιοφόρου της ακροδεξιάς ομάδας, του Σέπο Σέλουσκα.
Τη φωτογραφία τράβηξε ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Χανς Ρούνερσον και την επόμενη ημέρα τη δημοσίευσε η εφημερίδα Dagens Nyheter και αμέσως μετά την αναδημοσίευσε ο βρετανικός Τύπος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
