 |
|
|  Σάββατο 4/5
ΥΓΕΙΑ
Θεραπευτικές τεχνικές με ραδιοσυχνότητες και μικροκύματα, καταστρέφουν καίγοντας τον καρκίνο στο ήπαρ, στο πάγκρεας και στα χοληφόρα
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Aγγέλα Φωτοπούλου
Οι χειρουργικές παθήσεις του ήπατος, των χοληφόρων και του παγκρέατος βαίνουν αυξανόμενες σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών στα επόμενα 20 χρόνια ενδεχομένως το ηπακυτταρικό καρκίνωμα να είναι πρώτο σε συχνότητα, ενώ την ίδια αλματώδη αύξηση παρουσιάζει και το καρκίνωμα του παγκρέατος. Οι καρκίνοι αυτοί έχουν σαφώς κακή πρόγνωση με τον καρκίνο του παγκρέατος να έχει την χειρότερη, καθώς ο μέσος όρος επιβίωσης μετά από μία πολύ καλή θεραπευτική εκτομή, προς το παρόν, είναι δύο χρόνια. Ελάχιστοι ασθενείς ζούν περισσότερο από δύο χρόνια, ενώ μόνο το 10%, ή και λιγότερο επιβιώνει μια δεκαετία. Ωστόσο, οι νέες τεχνολογίες έχουν φέρει την επανάσταση στην χειρουργική των αυτών των παθήσεων, καθώς οι χειρουργοί μπορούν πλέον να κάνουν ελάχιστα επεμβατικά χειρουργεία, λαπαραροσκοπικά με τη χρήση βίντεο που αντικαθιστά τον προσοφθάλμιο φακό και τους δίνει τη δυνατότητα να βλέπουν μέσα από μια οθόνη την πορεία της επέμβασης. Ετσι μπορούν πλέον να γίνονται λιγότερο τραυματικές επεμβάσεις με πολύ μικρές τομές και οι ασθενείς να ταλαιπωρούνται λιγότερο. Επίσης, οι χειρουργοί έχουν πλέον τη δυνατότητα να σχεδιάσουν την επέμβαση σε τρισδιάστατη απεικόνιση και κατά τη διάρκεια του χειρουργείου να την χρησιμοποιήσουν σε συνδυασμό με μια χρωστική (το πράσινο της ινδοκυανίνης) ενώ θεραπευτικά μπορούν να "κάψουν" τους όγκους με τη χρήση ραδιοσυχνοτήτων, μικροκυμάτων, ή με τη δημιουργία μη αναστρέψιμων πόρων στην κυτταρική μεμβράνη από τους οποίους μπορεί να "μπει" το χημειοθεραπευτικό και να καταστρέψει τους όγκους.
Για τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες στην χειρουργική αντιμετώπιση των παθήσεων του ήπατος, των χοληφόρων και του παγκρέατος, αλλά και για τις νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις μίλησε στο περιθώριο του 2ου Πανελλήνιου Συνεδρίου της Ελληνικής Εταιρείας Ήπατος Παγκρέατος Χοληφόρων, ο καθηγητής Χειρουργικής και διευθυντής της Δ' Χειρουργικής Κλινικής του ΑΠΘ στο νοσοκομείο Παπανικολάου, Κωνσταντίνος Τσαλής.
"Δεν είναι γνωστοί όλοι οι παράγοντες που ενοχοποιούνται γι αυτές τις παθήσες. Ωστόσο, έχει παρατηρηθεί ότι κάποιοι σχετίζονται με το περιβάλλον, αλλά κυρίως με τις διατροφικές συνήθειες και το κάπνισμα. Για παράδειγμα, η κατανάλωση κόκκινου κρέτος ευθύνεται για την μεγάλη αύξηση των όγκων στο παχύ έντερο, το 2/3 των οποίων θα δώσουν ηπατικές μεταστάσεις και ο ασθενής δεν θα πεθάνει από τον καρκίνο στο παχύ έντερο (γιατί αυτός μπορεί εύκολα να αφαιρεθεί) αλλά από την μετάσταση στο ήπαρ. Το ίδιο ισχύει και για τις παθήσεις του παγκρέατος όπου ενοχοποιούνται διάφοροι παράγοντες. Δεν είναι τελείως ξεκαθαρισμένα τα πράγματα. Σίγουρα φταίει το κάπνισμα ενοχοποιείται όμως πολύ και το αλκοόλ γιατί αυτό οδηγεί στην ανάπτυξη μιας χρόνιας παγκρεατίτιδας η οποία με τη σειρά της, λόγω χρόνιου ερεθισμού, θα δώσει κάποια στιγμή ένα νεοπλάσματα παγκρέατος" αναφέρει ο κ. Τσαλής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
