 |
|
|  Σάββατο 11/5
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Δασκάλα δημοτικού σχολείου, που πάσχει από καρκίνο, είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τον αντικαταστάτη της όσο απουσιάζει λόγω ασθενείας
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Οι γονείς των μαθητών ενός σχολείου στο Σαν Φρανσίσκο συγκέντρωσαν χρήματα προκειμένου να βοηθήσουν μία δασκάλα που πάσχει από καρκίνο και η οποία, βάσει της νομοθεσίας, είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τον μισθό του αντικαταστάτη της, ένα ποσό που ανέρχεται περίπου στα 200 δολάρια την ημέρα (180 ευρώ).
Η κατάσταση αυτή «δεν περιορίζεται μόνο στην περιφέρεια αυτή ούτε στο Σαν Φρανσίσκο», επεσήμανε η Λόρα Ντάντνικ εκπρόσωπος της σχολική περιφέρειας, εξηγώντας ότι η υποχρέωση αποζημίωσης από τους ίδιους τους καθηγητές των αντικαταστατών τους προβλέπεται βάσει νόμου του 1976 και ισχύει για όλα τα σχολεία της Καλιφόρνιας.
Βάσει της συμφωνίας που έχουν υπογράψει η περιφέρεια και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών, οι καθηγητές έχουν δικαίωμα να λάβουν δέκα ημέρες αναρρωτική άδεια ετησίως. Μόλις ξεπεράσουν αυτό το όριο μπορούν να λάβουν επιπλέον 100 ημέρες, στη διάρκεια των οποίων «λαμβάνουν το σύνολο του μισθού τους μείον το κόστος για τον αντικαταστάτη τους», εξήγησε η εκπρόσωπος.
Δασκάλα στη δεύτερη τάξη δημοτικού σχολείου η γυναίκα αυτή, που εργάζεται στο συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα επί 17 χρόνια, πάσχει από καρκίνο στο στήθος και έχει ζητήσει από πολλά μέσα ενημέρωσης που ενδιαφέρθηκαν για την υπόθεσή της να διατηρήσουν την ανωνυμία της.
«Είναι μια καταπληκτική δασκάλα, δεν είναι δίκαιο. Είναι παράλογο!», σχολίασε η Έλια Ερνάντες σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο, εξοργισμένη όπως και πολλοί άλλοι γονείς.
Οι γονείς του σχολείου συγκέντρωσαν μέσω του Διαδικτύου σχεδόν 14.000 δολάρια.
Τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών επισημαίνουν ότι θέλουν να επαναδιαπραγματευθούν το σύστημα αυτό, «όμως εργαζόμαστε σε ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα που είναι οικονομικά αδύναμο», σχολίασε ο Έρικ Χέινς πρόεδρος της Ένωσης Εκπαιδευτικών της Καλιφόρνιας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
