 |
|
|  Παρασκευή 24/5
Που να σφίξουν και οι ζέστες...
Nεαρή,απο το Σίδνεϊ τής Αυστραλίας,ερωτεύτηκε παράφορα ένα... πέτρινο γεφύρι στην Γαλλία και το... παντρεύτηκε με κάθε επισημότητα,έχοντας μαζί της στην τελετή συγγενείς και φίλους...
ladbible.com,gazzetta.gr,protothema.gr
Κεραυνοβόλο έρωτα με ένα πέτρινο γεφύρι του 9ου αιώνα έπαθε μία νεαρή γυναίκα από την Αυστραλία, αποφασίζοντας τελικά να ενωθεί μαζί του με τα δεσμά του γάμου, ενώπιον συγγενών και φίλων.
Ίσως τον πιο περίεργο κι ασυνήθιστο μυστήριο της καριέρας του τέλεσε πριν από μερικές ημέρες, ο δήμαρχος της μικρής γαλλικής πόλης Saint Jean de Fos, ο οποίος κλήθηκε να ενώσει με τα δεσμά του γάμου μία νεαρή γυναίκα από την Αυστραλία και το παντοτινό ταίρι της: ένα πέτρινο γεφύρι που χρονολογείται από το 873 μ.Χ. και ονομάζεται το «Γεφύρι του Διαβόλου».
Η Τζόντι Ρόουζ από το Σίδνεϋ της Αυστραλίας βρέθηκε για διακοπές στη νότια Γαλλία κι η ζωή της άλλαξε ριζικά μόλις ήρθε σε επαφή με το πέτρινο γεφύρι του «Διαβόλου» ("Le Pont du Diable"), το οποίο και βρίσκεται στο σημείο εδώ και περίπου 1.150 χρόνια.
Η Ρόουζ θεώρησε πως το πέτρινο γεφύρι κάλυπτε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να την κάνει ευτυχισμένη, καθώς σύμφωνα με την ίδια «η σταθερότητα, η ομορφιά, η εμπιστοσύνη κι η σιγουριά που αποπνέει είναι όλα όσα έψαχνε σε έναν σύζυγο».
Η γνωριμία της Ρόουζ με το «Γεφύρι του Διαβόλου» έγινε κατά τη διάρκεια επαγγελματικού ταξιδιού της νεαρής Αυστραλής σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπου παρατηρούσε και μελετούσε την αρχιτεκτονική παλιών γεφυρών, ενώ η ίδια σημείωσε μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Channel 7 της Αυστραλίας ότι με το που πάτησε το πόδι της δίπλα στην γέφυρα, αμέσως κατάλαβε πως αυτή ήταν η εκλεκτή γέφυρα της καρδιάς της.
Η Ρόουζ, όμως, δεν έμεινε μόνο στα λόγια αλλά αποφάσισε να κάνει πράξη το όνειρό της, διοργανώνοντας τον γάμο της με την πέτρινη γέφυρα, ο οποίος τελέστηκε από δήμαρχο παρακείμενης πόλης, με την παρουσία 14 καλεσμένων (όλοι από την πλευρά της νύφης,βέβαια).
Πάντως, ξέχωρα από την πανευτυχή νύφη, η οποία έκανε λόγο για όνειρο ζωής που υλοποιήθηκε, οι ψυχίατροι έχουν διαφορετική και λίγο πιο προσγειωμένη άποψη για τον ιδιότυπο αυτό μυστήριο, θεωρώντας πως η Ρόουζ πάσχει από μία ψυχολογική διαταραχή, που ονομάζεται συναισθησία, και μπορεί να προκαλέσει την εντύπωση σε όσους πάσχουν από αυτήν , ότι τα άψυχα αντικείμενα διαθέτουν συναισθήματα και έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν όπως και οι άνθρωποι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
