Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πέμπτη 30/5

ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Ο Νώντας που χαλούσε την...πιάτσα!



Λάρισα

«Όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία, στου θανάτου τα καζάνια στα μηχανουργεία, λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη, με τα κομμάτια μας δένει τ´ατσάλι...».

ΜΕΓΑΛΩΜΕΝΟΣ με την γενιά που άκουγε το πιο πάνω άσμα του Γιώργου Νταλάρα και έτρεχαν τα δάκρυα πονεμένα μέσα από την ψυχή του, χτυπώντας δεκάωρα και δωδεκάωρα και νυχτερινές βάρδιες στα υπόγεια μιας επιχείρησης επεξεργασίας μετάλλων στη Λαμία, ο Νώντας της γειτονιάς μας, εκείνο το θλιμμένο και κουρασμένο από τη δουλειά παιδί, σήμερα άντρας πλέον, οικογενειάρχης, είδε το πείσμα του να αλλάξει επιτέλους δουλειά, να πετυχαίνει. Να μπει στο δημόσιο, να τρουπώσει που έλεγε και ο Βουτσάς. Όταν του ανακοίνωσαν ότι πέτυχε στον διαγωνισμό πρόσληψης στον δήμο ως οδοκαθαριστής, πέταξε από χαρά. Γλέντι είχε μέσα του από την ανέλπιστη πρόσληψη, κέρασε όλη τη Λαμία, επιτέλους, μόνιμος στο δημόσιο, με ένσημα, σίγουρες άδειες και τον μισθό να πέφτει «ντάγκα» - βρέχει χιονίσει - στην ώρα του.

ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ λοιπόν εργάτη στην καθαριότητα. Αλλά τώρα δημόσιο υπάλληλο. Και τον έβαλαν να αδειάζει μια φορά κάθε πρωί πεντέξι κάδους στις πλατείες. Αυτούς που έχουν σχήμα σόμπας και δέχονται λίγα σκουπίδια, κυρίως χαρτιά, στα πάρκα. Αστεία δουλειά, δουλειά πέξε-γέλασε για τον Νώντα (μαθημένο να ...μασάει το αλουμίνιο όλη μέρα), άρχισε να βοηθά συναδέλφους του και στο κλάδεμα των θάμνων, και σε άλλες χεορονακτικές εργασίες, έτσι για να μην κάθεται. Ώσπου τον στρίμωξαν σε μια γωνία για ... ξύλο που λέει ο λόγος, «κάτσε καλά του είπαν χαλάς την πιάτσα»! Είδε στα σοβαρά την απειλή ο άνθρωπος, τον απομόνωσαν και λίγο, σταμάτησε να δουλεύει φιλότιμα, άρχισε να κάνει κι αυτός, ότι και οι άλλοι. Δηλαδή τίποτα! Ένα μισάωρο την ημέρα και αραλίκι. Μέχρι το σχόλασμα...

ΜΙΑ εβδομάδα τον πήρε ώσπου να καταλάβει καλά την διαφορά του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα ο φουκαράς ο Νώντας. Αλλά και πάλι την ακριβή διάσταση της διαφοράς, δεν την εμπέδωσε πλήρως. Γιατί το άλλο πρωί τον βρήκε στην υπηρεσία ο συγχωριανός του, οικονομικός διευθυντής του δήμου τότε και τον ρώτησε:

«Ρε Νώντα, πόσα χρόνια δούλευες στα μέταλλα; Πόσα ένσημα έχεις; Ηλικία; Παιδιά ανήλικα;».

Του απάντησε ο φιλότιμος εργάτης, είχε πολλά και χρόνια και ένσημα, βαρέα σχεδόν όλα.

Ο άλλος σκέφτηκε, τα λογάριασε πρόχειρα στο μυαλό του και χαρούμενος, τον άρπαξε από το μπράτσο:

«Αρχηγέ, εσυ όπου νάναι βγαίνεις στη σύνταξη!».

«Αμάν βρε πατριώτη, πριν μια βδομάδα ήρθα για δουλειά, να φύγω κιόλας;».

ΔΥΣΤΥΧΩΣ στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δεν πρόκειται ποτέ και τίποτε να αλλάξει. Το ανέκδοτο με τις επιδόσεις του ταύρου όταν έγινε δημόσιος υπάλληλος, δεν βγήκε τυχαία από τον λαό. Ο Νώντας σε λίγα χρόνια θα βγει στην σύνταξη όχι γιατί το θέλει ο ανθρωπος αλλά θα τον αποβάλει το σύστημα. Ένα σύστημα που μια ζωή επιβράβευε την απροθυμία. Δυστυχώς...



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία