 |
|
|  Σάββατο 1/6
ΠΡΟΣΩΠΑ
Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, ο Tουρκοκύπριος ευρωβουλευτής και ακτιβιστής της ειρήνης,που εξελέγη με το Ελληνοκυπριακό κόμμα ΑΚΕΛ
Deutsche Welle,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο Τουρκοκύπριος Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, πρώτος σε αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη δεκαετία του 1960, εξελέγη πανηγυρικά ευρωβουλευτής με το Ελληνοκυπριακό κόμμα ΑΚΕΛ και μπαίνει στον αγώνα για την εξεύρεση μιας ομοσπονδιακής λύσης του κυπριακού. Γεννήθηκε το 1959 στην Ποταμιά, ένα μεικτό χωριό λίγο έξω από τη Λευκωσία. Αν και δεν έχει μνήμες από το χωριό του, μιλά γι' αυτό, ως έναν τόπο που συμβολίζει την παραδοσιακή Κύπρο ή την Κύπρο πριν τη γέννηση του εθνικισμού. Όπως εξηγεί στην DW, οι άνθρωποι ήταν αλληλέγγυοι μεταξύ τους, οι Τουρκοκύπριοι μιλούσαν ελληνικά και η Ελληνοκύπριοι τουρκικά. Ήταν ένας τόπος, όπου η ταυτότητα, η κουλτούρα και η θρησκεία δεν αποτελούσαν εμπόδια για τη συμβίωση. Εγκατέλειψε την Ποταμιά τον Φεβρουάριο του 1964, προτού δηλαδή κλείσει τα πέντε χρόνια, και εν μέσω των δικοινοτικών ταραχών που ξεκίνησαν στο νησί το 1963. Εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στον τουρκοκυπριακό θύλακα στην Λουρουτζίνα, ο οποίος ήταν ένας από τους πολλούς τουρκοκυπριακούς θύλακες που δημιουργήθηκαν με την έναρξη των συγκρούσεων.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», περιέγραψε τους θύλακες ως φυλακές. «Το έξω ήταν ο Έλληνας, ο εχθρός που σε απειλούσε, και μέσα ήταν ο Τούρκος πασάς που σε κυβερνούσε. Και τους φοβόσουν και τους δύο». Το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στο νησί, την κατάληψη του βόρειου τμήματός του από τον τουρκικό στρατό και την εκδίωξη των Ελληνοκυπρίων από τα σπίτια τους, ο Νιαζί Κιζιλγιουρέκ βρέθηκε για πρώτη φορά στον Βορρά, σε ένα χωριό κοντά στη Μόρφου. Όπως ο ίδιος εξηγεί στην DW, εκεί, ένιωσε για πρώτη τον πόνο του άλλου, όταν αντίκρισε τα εγκαταλελειμμένα σπίτια των προσφυγοποιημένων ελληνοκυπρίων. Η κατάσταση στην Κύπρο υποχρέωσε τον Νιαζί Κιζιλγιουρέκ να αφήσει το νησί για τη Δυτική Γερμανία, όπου σπούδασε κοινωνικές και Πολιτικές Επιστήμες στο πανεπιστημίου της Βρέμης. Συνέχισε τις σπουδές του, εκπονώντας την διατριβή του στο Κυπριακό Πρόβλημα και τις Διεθνείς σχέσεις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
