 |
|
|  Τρίτη 4/6
ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Δημήτρης Παναγιωτόπουλος - Ένα Μπουκάλι Ακόμα
Γράφει η Δημοσιογράφος ΕΛΕΝΑ ΚΑΡΡΑ
Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος, ένας ταλαντούχος συνθέτης και τραγουδιστής με σπουδαίες συνεργασίες, γεννήθηκε στην Καρδίτσα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασσική και ακουστική κιθάρα αλλά και μπουζούκι. Δάσκαλός του στο μπουζούκι ήταν o Βαγγέλης Περγιάλης. Σε ηλικία 15 ετών, μέσω του δασκάλου του, γνωρίζει τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Η πρώτη του επαφή με τη σκηνή έρχεται δύο χρόνια αργότερα, όπου για πρώτη φορά συμμετέχει ως μουσικός σε συναυλία γνωστού τραγουδιστή της εποχής Δημητριάδη.
Το 1986 λίγο πριν υπηρετήσει στο στρατό, γνωρίζει τον Γιώργο Ζαμπέτα μέσω του οποίου αποκτά πολλές εμπειρίες και διευρύνει τις γνώσεις του πάνω στη μουσική. Ο Ζαμπέτας αναγνωρίζει το μουσικό ταλέντο του και του αναφέρει χαρακτηριστικά «Σε σένα βλέπω κάτι,αν έχεις γερό στομάχι θα πας μπροστά.»
Παράλληλα την ίδια εποχή γνωρίζει και τον μεγάλο ρεμπέτη Κούλη Σκαρπέλη με τον οποίο και συνεργάζεται για μικρό χρονικό διάστημα.
Στα μετέπειτα χρόνια, ήρθαν στο δρόμο του ποικίλες συνεργασίες με γνωστά και μη ονόματα σε μαγαζιά της Αθήνας, πάντα με την ιδιότητα του μουσικού.
Το 1995 κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού του ταξιδιού στη Φινλανδία, γνωρίζει τη σύντροφό του με την οποία ένα χρόνο αργότερα παντρεύεται και αποκτά τρία παιδιά. Κρατά ως βάση διαμονής την Αθήνα.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 2001, επιστρέφει με την οικογένεια στη γενέτειρά του και απέχει για αρκετό χρονικό διάστημα από το χώρο της μουσικής.
Η επιστροφή ήρθε το 2017, γράφοντας τις πρώτες του συνθέσεις (Για μένα μιλάω, Τζιέρι μου, Παλιά μου αγάπη) οι οποίες έγιναν γνωστές στο κοινό μέσα από τη συνεργασία του με τη δισκογραφική εταιρία Real Music το 2018.
Τώρα κυκλοφορεί το νέο του τραγούδι με τίτλο ‘’Ένα μπουκάλι ακόμα’’ σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Τσιανάκα που ήδη έχει κερδίσει τις εντυπώσεις ραδιοφώνων και μουσικών παραγωγών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
