 |
|
|  Tρίτη 11/6
ΕΔΩ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Αγωγή εναντίον της αεροπορικής εταιρείας Emirates κατέθεσε μια επιβάτης επειδή στη διάρκεια της πτήσης της αρνήθηκαν επιπλέον νερό...
Guardian,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Μια γυναίκα κατέθεσε αγωγή εναντίον της αεροπορικής εταιρείας Emirates υποστηρίζοντας ότι κατέρρευσε έπειτα από την άρνηση του πληρώματος να της δώσει αρκετό νερό στη διάρκεια μιας πτήσης μεγάλης απόστασης, αναφέρει σημερινό δημοσίευμα της Guardian.
Η 54χρονη Λίνα Ντι Φάλκο κατέθεσε ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου της Βικτόριας ότι υποφέρει από διαρκή πόνο στους αστραγάλους έπειτα από τον τραυματισμό της στη διάρκεια της πτήσης από την Μελβούρνη στο Ντουμπάι το 2015 που ακολούθησε την άρνηση του προσωπικού να της προσφέρει επιπλέον νερό.
Η Ντι Φάλκο είπε ότι ζήτησε επανειλημμένως νερό μετά την επιβίβασή της στην πτήση εκείνη, αλλά της έδωσαν μόνο ένα ποτήρι με το γεύμα της πάνω από μια ώρα μετά την απογείωση του αεροπλάνου.
Κατέθεσε ακόμη ότι σηκώθηκε για να πάει στην τουαλέτα του αεροσκάφους γιατί "ζαλιζόταν πολύ" και ένιωθε ναυτία, αλλά κατέρρευσε και τραυματίστηκε στον αστράγαλο.
Όταν επέστρεψε στην Αυστραλία διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί κάταγμα και ότι χρειαζόταν να υποβληθεί σε επέμβαση.
Ο δικηγόρος της υποστήριξε ότι η πελάτισσά του ήταν λάτρης της περιπέτειας, ταξίδευε πολύ και αγαπούσε τον χορό και το σκι πριν από το ατύχημα.
Τώρα όμως πονάει διαρκώς και δυσκολεύεται να περπατήσει, ενώ πλέον δεν μπορεί να γυμναστεί ούτε να ασχοληθεί με τον κήπο της.
Η ίδια μάλιστα είπε στη δικαστή ότι μετά το ατύχημα κατέρρευσε ο ευτυχισμένος γάμος της και εκείνη αποσύρθηκε από τους φίλους της.
Ο δικηγόρος εξήγησε άλλωστε ότι η πελάτισσά του χρειάζεται "υπερβολικά μεγάλες ποσότητες νερού" και ότι στη διάρκεια της ημέρας πίνει ένα λίτρο ενώ παίρνει άλλο ένα λίτρο τη νύχτα δίπλα στο κρεβάτι της.
Είχε μάλιστα προμηθευτεί νερό όταν πήγε στο αεροδρόμιο, αλλά δεν της επιτράπηκε να το πάρει μαζί της στην πτήση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
