Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Παρασκευή 21/6

ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Πέθανε το νέο- ζήτω το παλιό!

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας



Λάρισα

ΕΓΡΑΦΑ σε προηγούμενο σημείωμα ότι στην Ελλάδα όλα μπορούν να προβλεφθούν στην πολιτική. Κανέναν πλέον δεν εκπλήσσει ό,τι και να συμβεί. Τα πολιτικά πρόσωπα του προσκηνίου, για πολλές δεκαετίες εναλλάσονται στην εξουσία, λες και υπάρχει μια άτυπη συμφωνία να μοιράζονται σε τακτά διαστήματα, εξουσία και παχυλούς μισθούς. Οτι ουδείς χάνεται, αρκεί να μην το θέλει, οτι ο Βεζιζέλος με σικέ συμφωνίες ή και διαφωνίες εν καιρώ προτείνεται από τον πρωθυπουργό (τότε) Μητσοτάκη, για πρόεδρος δημοκρατίας, ότι ΓΑΠ και Φώφη δεν χάνονται από την πρώτη γραμμή, ότι Ανδρουλάκης, Νικολάκης, Πολάκης και άλλοι τόσοι σε ... άκης πιάνουν τις καλύτερες «πολεμίστρες» (να μου θυμηθείτε και τον Αβραμόπουλο θα τον δούμε ως υπουργό Εξωτερικών) και τέτοια πολλά γεγονότα που υποδηλώνουν την ... υποδούλωση ενός ολοκλήρου λαού, την πλήρη υποταγή μας στο αποτυχημένο, την παράδοση, αμαχητί, του νέου, στο παλιό...

ΔΙΟΤΙ το νέο, το ελπιδοφόρο, το αισιόδοξο και το δυναμικό, έχει αποθάνει στην Ελλάδα, αν και ποτέ δεν κατάφερε να ...ξεμυτήσει. Εκτός από τις γνωστές πολιτικές οικογένειες, που από την μεταπολίτευση και μετά σχεδόν μισό αιώνα τώρα, διαφεντεύουν τον τόπο, τους «δεινόσαυρους της πολιτικής» (από πάππου σε πάππου) Παπανδρέηδες και Μητσοτάκηδες, μπορεί άραγε να διακρίνει κανείς πέντε, τρεις, δύο, η έστω και έναν βρε αδελφέ, από τους νέους ανθρώπους (στην ηλικία και στην πολιτική), που να μπορεί να ηγηθεί ενός λαού τόσο απογοητευμένου και δοκιμασμένου στην στέρηση όσο και επιρρεπή στην πολιτική κοροϊδία;

ΕΝΑΣ νομίζω, που ξάφνου πριν λίγα χρόνια ξεπρόβαλε γεμάτος θέληση και ελπίδα για έξοδο από «την ομηρία του παλιού», δυστυχώς απέτυχε να πείσει. Νέος , δυνατός ως ταύρος, τα ... πήρε όλα σβάρνα, καθώς λέει ο λαός, χόρεψε στο ... ταψί τους δανειστές ώσπου έσπασαν τα βιολιά και τα νταούλια...Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια γκρέμισε τα όνειρα εκατομμυρίων Ελλήνων ψηφοφόρων και απογοήτευσε τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα από όπου είχε αντλήσει και την δύναμή του...

ΚΑΙ μετά από αυτή την ευκαιρία, εάν το νέο μετά τις εκλογές αποδειχθεί ότι υπήρξε μια «θλιβερή παρένθεση», οι Έλληνες θα έχουν ήδη αποδείξει πως τους κάνει περισσότερο το παλιό, το δοκιμασμένο σε «δανεικές ευημερίες» και αφύσικες σπατάλες των ευκαιριών για ανάπτυξη που κατά καιρούς παρουσιάζονται και χάνονται σε πελάγη ιδιοτέλειας εξουσιαστών και εξουσιαζομένων. Αν πιστεύει κανείς ότι ο λαός ψηφίζει κάθε φορά σωστά, τότε θα πρέπει να πιστέψει ότι στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες λόγω συνήθειας απέκτησαν μια ... χρόνια πάθηση με το παλιό, ή απέκτησαν μια ιδιόμορφη οσο και ιδιοτελή εξάρτηση από αυτό. Και κάθε 30 με 35 χρόνια, κάνουν και καμία δοκιμή με το νέο!



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία