 |
|
|  Δευτέρα 24/6
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟ «ΜέΡΑ25»
Γράφει ο
ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ,
Καθηγητής
Διεθνούς Οικονομίας και Χρηματοδοτικής Διοίκησης,
Υποψήφιος Βουλευτής Κεφαλληνίας-Ιθάκης
ΑΘΗΝΑ
Η δημοκρατία είναι συμμετοχή.
Δεν είναι παραμύθι ούτε αφήγημα. Είναι μια δυναμική διαδικασία
μετάβασης της κοινωνίας σε χειροπιαστή καθημερινότητα. Γι’ αυτό συμμετέχω
ενεργά, γι’ αυτό ψηφίζω. Το να μη συμμετέχω, το να μην ψηφίζω αποτελεί και
αυτό μια ψήφο. Είναι όμως μία ψήφος ανοχής σε ανθρώπους που πιθανόν
έχουν αντίθετα συμφέροντα ή έλλειψη οράματος.
Γιατί όμως ψηφίζω ΜέΡΑ25. Τί είναι το ΜέΡΑ25;
ΜέΡΑ σημαίνει Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής. Θα έλεγα
και Μέτωπο Ελληνικής Ρεαλιστικής Αριστεράς.
Το ΜέΡΑ25 ούτε είναι, ούτε μπορεί να γίνει άλλο ένα ελληνικό κόμμα.
Είναι μέτωπο γιατί τα σκυμμένα και υπάκουα κεφάλια δε μπορούν να
υλοποιούν οράματα. Ανυπακοή, ρεαλιστική, διότι η ανυπακοή για να έχει
δύναμη πρέπει να συνδυάζεται με την κατάθεση ρεαλιστικών και υπεύθυνων
προτάσεων και θέσεων.
Αποτελεί τον εκλογικό βραχίονα στη χώρα μας, ενός ευρύτερου
πανευρωπαϊκού κινήματος με την ονομασία DiEM25, Κίνημα για τη
Δημοκρατία στην Ευρώπη 2025 (αγγλ. Democracy in Europe Movement
2025) στόχος του οποίου είναι η προώθηση προτάσεων και ολοκληρωμένων
προγραμμάτων, που αποσκοπούν στη ριζική αναδόμηση της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και στην αντιμετώπιση της ολιγαρχίας που κυριαρχεί.
Το ΜέΡΑ είναι βαθύτατα δημοκρατικό κίνημα.
Ψηφίζω και συμμετέχω με το ΜέΡΑ γιατί είναι το μοναδικό κόμμα που
τολμά να προτείνει νέο ειδικό φόρο επί των τραπεζών (που ανέρχεται ετησίως
στο 0,2% των χρεών των τραπεζών), ο οποίος προορίζεται να ενισχύσει τα
ασφαλιστικά ταμεία. Είναι θεμελιώδες να αντιληφθούμε πως «αντίπαλος» μας
δεν είναι ο οποιοσδήποτε συνάνθρωπος μας αλλά αυτό το απρόσωπο και
χαοτικό φεουδαρχικό τραπεζικό σύστημα, από τα μπατζάκια του οποίου
κρέμεται ολόκληρη η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία.
Ψηφίζω και συμμετέχω με το ΜέΡΑ25 γιατί σε συνεργασία με τα
υπόλοιπα κόμματα της Ευρωπαϊκής Άνοιξης, ζητά ενίσχυση των δικαιωμάτων
των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη και καλεί όλα τα κράτη μέλη να έρθουν
σε συμφωνία να χρηματοδοτήσουν και να εγγυηθούν αξιοπρεπή εργασία σε
όλους τους Ευρωπαίους κατοίκους που την αναζητούν.
Είμαι με το ΜέΡΑ25 γιατί ζητάει τη δημιουργία ενός επενδυτικού
ταμείου πολιτών, το οποίο θα διανέμει κάθε χρόνο ένα Καθολικό Μέρισμα
Πολιτών, ώστε κάθε πολίτης να είναι συμμέτοχος στην οικονομική ανάπτυξη.
Ψηφίζω ΜέΡΑ25 γιατί θέλει να θεσπίσει ένα Πράσινο Επενδυτικό
Πρόγραμμα, το οποίο θα επενδύει 500 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο,
στην πράσινη μετάβαση της Ευρώπης, δημιουργώντας πληθώρα νέων
εργασιακών θέσεων στα μέσα μεταφοράς, στην βιομηχανία και στην γεωργία,
βελτιώνοντας ταυτόχρονα την ποιότητα του περιβάλλοντος μας και θέτοντας
τα θεμέλια για μια σημαντική κλιματική μεταστροφή.
Ψηφίζω ΜέΡΑ25 γιατί ήρθε επιτέλους η ώρα να αλλάξουμε αυτό το
κράτος –Λεβιάθαν.
Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως το οποιοδήποτε πολιτικό και
οικονομικό σύστημα που ακολουθούμε αποτελεί προέκταση κοινωνικού
οράματος και ανάγκης. Προκύπτει δε και καθορίζεται από τον άνθρωπο και
όχι το αντίθετο.
Ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε πως δεν υπάρχει κανένα αόρατο χέρι και
καμία κεντρική τράπεζα που να ελέγχει και να διαμορφώνει την αγορά και τις
ζωές μας, αλλά αυτό είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη, μέσω της επιλογής
των πολιτικών προσώπων που θα αγωνιστούν για την υλοποίηση των
επιδιώξεων μας.
Μακρύς και επίπονος είναι ο δρόμος. Ας κάνουμε όμως την αρχή και
ας ανάψουμε την σπίθα που θα κάνει την ατελείωτη νύχτα ΜέΡΑ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
