 |
|
|  Πέμπτη 27/6
Επιστήμη - Παλαιοντολογία και Βιολογία
Γιγάντια πουλιά τριπλάσια από τη στρουθοκάμηλο, που ζούσαν πριν ενάμισι εκατομμύριο χρόνια, ανακαλύφθηκαν σε σπήλαιο της Κριμαίας
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ρώσοι επιστήμονες ανακάλυψαν σε σπήλαιο της Κριμαίας απολιθώματα τεράστιων πουλιών, από τα πιο μεγάλα που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα στον κόσμο, τα οποία είχαν μέγεθος περίπου τριπλάσιο από τις στρουθοκαμήλους.
Η απρόσμενη ανακάλυψη αποτελεί την πρώτη απόδειξη ότι οι πρώτοι Ευρωπαίοι ζούσαν δίπλα-δίπλα με γιγάντια πουλιά, ενώ μέχρι τώρα οι επιστήμονες πίστευαν ότι αυτός ο γιγαντισμός των πουλιών είχε συμβεί μόνο σε απομονωμένα νησιά όπως η Μαδαγασκάρη (πουλί-ελέφαντας), η Νέα Ζηλανδία (μόα) και η Αυστραλία (πάπια-δαίμονας).
Είναι η πρώτη φορά που ένα πουλί τέτοιου μεγέθους ανακαλύπτεται οπουδήποτε στο βόρειο ημισφαίριο. Κανένα τόσο μεγάλο είδος πουλιού δεν ήταν έως τώρα γνωστό ότι ζούσε βόρεια του ισημερινού κατά τα τελευταία δυόμισι εκατομμύρια χρόνια. Εκτιμάται ότι το πουλί (Pachystruthio dmanisensis), το οποίο δεν μπορούσε να πετάξει, αλλά ήταν αρκετά γρήγορο, είχε ύψος τουλάχιστον 3,5 μέτρα και βάρος σχεδόν 450 κιλά, ενώ είναι προς το παρόν άγνωστο αν η στρουθοκάμηλος ή κάποιο άλλο είδος αποτελεί το στενότερο συγγενή του σήμερα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Νικίτα Ζελένκοφ του Παλαιολογικού Ινστιτούτου Μπορίσιακ της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών στη Μόσχα, που έκαναν την ανακάλυψη στο σπήλαιο της Ταυρίδας στη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας (με αφορμή τη διάνοιξη ενός νέου δρόμου Συμφερούπολης-Κερτς) και στη συνέχεια τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό παλαιοντολογίας των σπονδυλωτών "Journal of Vertebrate Paleontology", θεωρούν πιθανό ότι οι άνθρωποι κυνηγούσαν το πουλί για να φάνε το κρέας του και τα αυγά, καθώς επίσης να χρησιμοποιήσουν τα φτερά και τα οστά του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
