 |
|
|  Σάββατο 29/6
ΟΗΕ
Ένα παιδί μετανάστης, αγόρι ή κορίτσι, πεθαίνει κάθε μέρα στον κόσμο
Thomson Reuters Foundation,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ένα παιδί μετανάστης, αγόρι ή κορίτσι, πεθαίνει σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην προσπάθεια να φθάσει στην ασφάλεια, ανέφεραν τα Ηνωμένα Έθνη, καθώς η φωτογραφία ενός άνδρα και της μικρής κόρης του που πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή.
Η υπηρεσία του ΟΗΕ για τη μετανάστευση ανέφερε ότι τουλάχιστον 32.000 μετανάστες παγκοσμίως, περιλαμβανομένων 1.600 παιδιών, έχουν πεθάνει στη διάρκεια επικίνδυνων ταξιδιών σε αναζήτηση καλύτερης ζωής αφότου άρχισε να συγκεντρώνει στοιχεία για θανάτους και εξαφανίσεις μεταναστών το 2014.
«Παιδιά πεθαίνουν σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Αυτά τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει και αντιμετωπίζουν φοβερούς κινδύνους», δήλωσε ο Φρανκ Λάζκο, επικεφαλής του κέντρου ανάλυσης δεδομένων του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ).
Η συγκλονιστική εικόνα του Όσκαρ Αλμπέρτο Μαρτίνες, 25 ετών, και της ηλικίας 24 μηνών κόρης του Βαλέρια έφερε στο φως των προβολέων τον γολγοθά 70 εκατομμυρίων αναγκαστικά εκτοπισμένων ανθρώπων στον κόσμο – στην πλειονότητά τους παιδιά, σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR).
Πατέρας και κόρη ταξίδεψαν από το Ελ Σαλβαδόρ στο Μεξικό και διέσχιζαν τον Ρίο Γκράντε για να ζητήσουν άσυλο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η υπηρεσία συνοριακών περιπολιών των ΗΠΑ κατάγραψε 283 θανάτους στα σύνορα το 2018. Ακτιβιστές υποστηρίζουν πως ο αριθμός είναι μεγαλύτερος καθώς πολλοί μετανάστες που πεθαίνουν σε τμήματα του ερημικού τοπίου κατά μήκος των συνόρων μήκους 3.138 χλμ. δεν βρίσκονται ποτέ.
Η UNHCR συνέκρινε την εικόνα με την εμβληματική φωτογραφία του τρίχρονου πρόσφυγα από τη Συρία, του Αϊλάν Κούρντι, το άψυχο κορμί του οποίου ξεβράστηκε σε μια παραλία της Μεσογείου το 2015..
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
