 |
|
|  Κυριακή 21/7
ΠΡΟΣΩΠΑ
Φουκούντα Κόσουκε:Ο Ιάπωνας που λατρεύει τον Καζαντζάκη και την ποντιακή λύρα και από τον Σεπτέμβριο γίνεται και πάλι... Σαλονικιός
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ
Προτού «βουτήξει» στα βαθιά της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, είχε εντρυφήσει στον Σπινόζα και πριν «ανακαλύψει» το έργο του Φίλωνα Κτενίδη, είχε διαβάσει βιβλία στα αγγλικά και τα γαλλικά για την ποντιακή ιστορία και τον ποντιακό πολιτισμό. Ο Ιάπωνας Φουκούντα Κόσουκε αγαπά την Ελλάδα και τον ποντιακό πολιτισμό και φροντίζει να το (εκ)δηλώνει αυτό με κάθε τρόπο· όπως οι ...ποντιακές βραδιές που διοργανώνει στο Κιότο με λύρα, νταούλι και παραδοσιακά εδέσματα.
Διαβάζοντας Καζαντζάκη στα ιαπωνικά, μερικά χρόνια πριν, ένιωσε ως άλλος Αρχιμήδης, αναφωνώντας «Εύρηκα!», όταν κατάλαβε ότι «ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει ο πολιτισμός εκείνος που ακολουθεί τον αρχαίο και βυζαντινό» και πως οι Έλληνες δεν είναι απλώς μία ...ιστορική ύπαρξη, όπως οι Σουμέριοι και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, αλλά ένας λαός που «πατά» πάνω σε θεμέλια που ο ίδιος έχει βάλει.
«Έτσι ενδιαφέρθηκα για τη σημερινή Ελλάδα και άρχισα να σπουδάζω. Και διαβάζοντας το έργο του Καζαντζάκη "Ο Χρήστος ξανασταυρώνεται" αναρωτήθηκα αν οι πρόσφυγες Έλληνες, που παίζουν πολύ σημαντικό και εντυπωσιακό ρόλο στο έργο του, έχουν σχέση με τους πόντιους. Αυτή ήταν και η αφορμή για να ενδιαφερθώ για το αντικείμενο αυτό», λέει ο νεαρός Ιάπωνας, εξηγώντας το ενδιαφέρον του για το ποντιακό στοιχείο.
«Αρχικά, για να μελετήσω την ποντιακή ιστορία και τον ποντιακό πολιτισμό, διάβασα βιβλία στα γαλλικά και τα αγγλικά. Αλλά δεν ήταν αρκετά. Δούλεψα πάρα πολύ και κέρδισα χρήματα για να πάω στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και να αναζητήσω βιβλία σχετικά μ' αυτό το αντικείμενο», σημειώνει, επισημαίνοντας πως αγόρασε εντέλει πολλά βιβλία και άλλο σχετικό υλικό και πλέον μοιράζεται ποικιλοτρόπως τη γνώση που έχει αποκτήσει με άλλους Ιάπωνες, που εκδηλώνουν σχετικό ενδιαφέρον.
Μία από τις δράσεις του νεαρού Ιάπωνα είναι και οι εκδηλώσεις, όπως αυτή που διοργάνωσε πριν από μερικές ημέρες, στο Κιότο, με ποντιακή λύρα, νταούλι, αλλά και μια «γεύση» ιστορίας. «Όποιοι συμμετέχουν στις εκδηλώσεις γενικά ενδιαφέρονται για την ιστορία και το πολιτισμό των εθνών της Μαύρης θάλασσας, την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό. Σίγουρα υπήρχαν Ιάπωνες που γνώριζαν για τον αρχαίο Πόντο, αλλά δεν ήξεραν σχεδόν τίποτα για τον σημερινό, την ποντιακή ιστορία και τον ποντιακό ελληνισμό. Εν πάση περιπτώσει, ό,τι ξέρουν είναι μόνο κάτι αρχαίο. Γι' αυτό ήταν για μένα μεγάλη χαρά που έχω την ευκαιρία να μιλώ για τη βυζαντινή και τη σύγχρονη, σημερινή ιστορία και την ποντιακή κουλτούρα», λέει ο Φουκούντα Κόσουκε.
Το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται στην ποντιακή ιστορία αλλά επεκτείνεται στη μουσική, τους χορούς, αλλά και την ...ποντιακή κουζίνα! «Αν και οι φίλοι μου ήταν αυτοί που μού έμαθαν τον ποντιακό χορό και την ποντιακή μουσική, εντρύφησα στην ποντιακή κουζίνα διαβάζοντας βιβλία», σημειώνει χαρακτηριστικά. Από τα βιβλία ανακάλυψε και το ποντιακό θέατρο και, όπως τονίζει, «ιδιαίτερα θα ήθελα να μάθουν οι Ιάπωνες τον Φίλωνα Κτενίδη (θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και γιατρός, ποντιακής καταγωγής)».
Ιδιαίτεροι είναι οι δεσμοί του Φουκούντα Κόσουκε και με τη Θεσσαλονίκη, όπου πριν από τρία χρόνια ήρθε για να σπουδάσει ελληνικά, ενώ από τον προσεχή Σεπτέμβριο θα επιστρέψει, αυτή τη φορά για σπουδές νεοελληνικής λογοτεχνίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
