 |
|
|  Kυριακή 21/7
Μήνυμα σε μπουκάλι ξεβράστηκε στην Αυστραλία 50 χρόνια μετά – Τι έγραφε το σημείωμα
neoskosmos.com
«I hope that someone gets my message in a bottle» (μτφ. «ελπίζω κάποιος να λάβει το μήνυμα μου στο μπουκάλι») έλεγαν οι Police στο ομώνυμο τραγούδι τους το μακρινό 1979.
Την ίδια ακριβώς σκέψη φαίνεται ότι είχε κάνει και ο 13χρονος – τότε – Πολ Γκίλμορ, όταν άφηνε ένα γράμμα κλεισμένο μέσα σε μπουκάλι, να ταξιδέψει στον Ινδικό ωκεανό στις 17 Νοεμβρίου 1969.
Πενήντα χρόνια αργότερα, το μπουκάλι άντεξε τις κακουχίες της άγριας θάλασσας και το μήνυμα επιτέλους βρήκε παραλήπτη στις ακτές της Νότιας Αυστραλίας.
Ο Πολ Ελιοτ και ο γιός του, Τζιά, είπαν στο ραδιόφωνο ABC ότι πρόσφατα βρήκαν το μπουκάλι στη δυτική ακτή της χερσονήσου Αιρ ενώ ψάρευαν. Οι δυό τους αναζητούν τώρα τον άνθρωπο που το έγραψε.
Στο σημείωμά του ανέφερε πως ήταν – τότε – ένα αγόρι 13 ετών, που ταξίδευε με πλοίο κατά μήκος των νότιων αυστραλιανών ακτώμ από το Φρεμάμντλ στη Μελβούρνη.
Το σημείωμα ήταν γραμμένο με το χέρι χαρτί και έφερε το όνομα της ακτοπλοϊκής εταιρείας Sitmar Line στην κορυφή.
Σε αυτό, ο έφηβος έλεγε ότι ταξίδευε με το Fairstar, ένα πλοίο που μετέφερε πολλούς Βρετανούς μετανάστες στην Αυστραλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, στο πλαίσιο ενός βοηθητικού προγράμματος μετακίνησης.
Το έφηβο αγόρι παρότρυνε όποιον έβρισκε τη σημείωση να του απαντήσει στη διεύθυνσή του στη Μελβούρνη.
Την Πέμπτη, το ABC ανέφερε ότι εντόπισε την αδελφή του Γκιλμορ, Αννι Κρόσλαντ από το Ηνωμένο Βασίλειο.
«Είναι εκπληκτικό, απολύτως απίστευτο», είπε. «Θα τρελαθεί όταν το μάθει».
Οπως ενημέρωσε, ο αδερφός της βρίσκεται σε κρουαζιέρα στη Βαλτική Θάλασσα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
