 |
|
|  Δευτέρα 29/7
ΠΡΟΣΩΠΑ
Αντιγόνη Τσιούλη: Από την Εθνική Λυρική Σχολή της Αθήνας, σολίστ στο μπαλέτο της Όπερας του Καΐρου
ΚΑΪΡΟ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Νίκος Κάτσικας
«Ελληνικό χρώμα» αποπνέει τα τελευταία πέντε χρόνια η Όπερα του Καΐρου, έχοντας στελεχώσει το περίφημο μπαλέτο της με μία νέα Ελληνίδα χορεύτρια κλασικού χορού που διαπρέπει και έχει ήδη ξεχωρίσει από πολλές συναδέλφισές της, ξεκινώντας να λαμβάνει και ρόλους σολίστ.
Πρόκειται για την Αντιγόνη Τσιούλη: μία Αθηναία από το Χαϊδάρι, που ξεκίνησε το μπαλέτο σε ηλικία 7 ετών σε μία ερασιτεχνική σχολή χορού στο Χαιδάρι, και περνώντας μετά από εξετάσεις, σε ηλικία 14 ετών, στο φυτώριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής της Αθήνας. Παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα από τη δασκάλα της, Τάνια Μιλτένοβα, φοίτησε για ένα χρόνο το 2010 στο προεπαγγελματικό τμήμα της Κρατικής σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Το 2011 έγινε δεκτή στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, όπου και αποφοίτησε το 2014 από το τμήμα χορευτών-καθηγητών χορού.
Και τότε ήταν η χρονιά που αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της «εκτός των τειχών», με την περίφημη Όπερα του Καΐρου να την καλεί να στελεχώσει το διάσημο μπαλέτο της.
«Όταν έγινα δεκτή, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη», δηλώνει «γιατί θα ακολουθούσα το όνειρό μου, να ασχοληθώ με τον κλασικό χορό. Τον πρώτο χρόνο η θέση ως χορεύτρια στο corps de ballet ως μέλος του μπαλέτου. Από τον δεύτερο χρόνο ξεκίνησα να έχω κάποιους ρόλους και σταδιακά έγινα σολίστ».
Η Αντιγόνη Τσιούλη, όμως, δε σταμάτησε εκεί. Ξεκίνησε να εργάζεται και δασκάλα μπαλέτου, έργο καταρχήν τιμητικό αλλά και σημαντικό, καθώς όπως η ίδια δηλώνει: «Στόχος μου είναι να εξελίσσομαι στην δουλειά μου,αλλά και ως άνθρωπος».
«Πώς βλέπεις το μέλλον σου στην Αίγυπτο», την ρωτάμε.
«Η ζωή ενός χορευτή είναι απρόβλεπτη», μας απαντάει η Αντιγόνη Τσιούλη. «Θα ήθελα όμως κάποια στιγμή να γυρίσω στην Ελλάδα και να κάνω την δική μου σχολή χορού. Θα ήθελα να μεταφέρω τις γνώσεις και την εμπειρία μου σε μαθητές που έχουν όνειρα, σαν αυτά που είχα και εγώ στην ηλικία τους. Και φυσικά δε θέλω να χάσω την επαφή με θέματα σημαντικότερα στη ζωή, όπως το να κάνω κάποια στιγμή την δική μου οικογένεια».
«Πώς νιώθεις ως Ελληνίδα στην Αίγυπτο;»
«Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα και οι πρώτες εβδομάδες ιδιαίτερα μοναχικές. Στην πορεία, όμως, συνήθισα στον τρόπο ζωής, στη διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία. Οι Αιγύπτιοι είναι ιδιαίτερα φιλικοί ειδικά με εμάς τους Έλληνες. Έχω αποκτήσει πολλούς φίλους εντός όπερας και εκτός. Ιδιαίτερα στον χώρο της όπερας, εργάζονται πολλοί αξιόλογοι χορευτές από όλον τον κόσμο. Και είναι τιμή μου να συνεργάζομαι μαζί τους, γιατί τα εφόδια που λαμβάνω είναι ανεκτίμητα. Κρατώ επαφή όμως και με τους Έλληνες εδώ στο Κάιρο και συμμετέχω όσο μπορώ σε ό,τι διοργανώνει η ελληνική παροικία στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Κάθε εμπειρία μου προσφέρει αξέχαστες στιγμές και συναισθήματα. Νιώθω ότι πρέπει να δουλεύω σκληρά. Να θέτω τον πήχη ψηλά. Και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για να κάνω περήφανη την χώρα μου».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
