 |
|
|  Tρίτη 6/8
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Του Έλληνα
ο τράχηλος,
(και... ζυγό)
υπομένει...
Γράφει ο Δημοσιογράφος ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ
Λάρισα
ΜΠΟΡΕΙ ως λαός να καμαρώνουμε για την λεβεντιά και τους αγώνες μας, αφού όπως λέμε πάντα με περηφάνια «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει», όμως τα απανωτά μνημόνια που μας φόρτωσαν όλες οι κυβερνήσεις, παρόλα αυτά, τα ...υπομένει μια χαρά ο τράχηλός μας! Θα έλεγα τα καταπίνει και τα χονεύει σχεδόν... αμάσητα το ελληνικόν πόπολο, δέκα ολόκληρα χρόνια τώρα και ίσως χρειαστεί να τα υπομείνει και για άλλα πολλά ακόμη...
ΠΕΡΑ όμως από τις παλικαριές ενός λαού που από την φύση του μύγα στο σπαθί του δεν σηκώνει, απορίας άξιο είναι, πώς γίνεται, μετά από τόσα πολλά δύσκολα και στερημένα χρόνια, όπου τα μισά ελληνικά νοικοκυριά ζουν στην δυστυχία και τα άλλα μισά προσπαθούν να συμβιβαστούν με τον συνεχιζόμενο οικονομικό μαρασμό, πώς μπορεί να μην βάλαμε μυαλό; Πώς γίνεται ύστερα από τόσες και τόσες βαριές θυσίες, να γυρνάμε πάλι στα ίδια που μας έφτασαν εδώ;
Η ΛΟΓΙΚΗ λέει ότι ένας πληθυσμός που στην συντριπτική του πλειονότητα συμμετείχε παθητικά, δια μιας εντελώς ακατανόητης και περίεργης ανοχής στην καταλήστευση της περιουσίας του και στην αφαίμαξη του εισοδήματός του αλλά και στο «ριφιφί» των ασφαλιστικών ταμείων, δεν είναι δυνατόν και μετά την (τυπικώς) έξοδο από τα μνημόνια να συνεχίζει να ανέχεται καταστάσεις αλλά και να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο σαν να μην τον επηρέασε καθόλου η χαμένη δεκαετία.
ΜΠΟΡΕΙ, δυστυχώς, ακόμα και μετά από όλα αυτά τα δεινά, να πασχίζει πάλι να κλέψει την εφορία, να στριμώχνεται στα πολιτικά γραφεία για κανέναν διορισμό στο δημόσιο, να επενδύει το υστέρημα του στα ποτά στα μπαρ και στα ξενύχτια, να προσπερνάει με απάθεια την (πολιτική) κοροϊδία της απόδοσης συντάξεων των 25.000 ευρώ μηνιαίως, να μην τον νοιάζει που το «ιδιωτικό» τρώει το «δημόσιο» στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, να θεωρεί απολύτως φυσιολογικό όλες οι συναλλαγές του να περνούν πλέον από τις τράπεζες, να συμβιβάζεται στην ιδέα ότι πια η Ελλάδα με τους ρυθμούς απεξαρτησής της από τους δανεισμούς ούτε σε έναν αιώνα δεν θα έχει πλήρως ανακάμψει, ότι οι νέες γενιές των Ελλήνων θα παλεύουν χρόνο με τον χρόνο με την ανεργία και δεν θα μπορούν να χτίσουν ελπίδες σε ένα κράτος εντελώς ξεχαρβαλωμένο που αγκομαχά να ανακάμψει.
ΜΠΟΡΕΙ όμως να αλλάξει ποτέ ένας λαός που του άρπαξαν από την τσέπη τις οικονομίες του και δεν άνοιξε μύτη, που του έστειλαν τα παιδιά στην ξενιτιά να γίνουν σερβιτόροι και δεν ξεσηκώθηκε το σύμπαν, που άρπαξαν τις συντάξεις και τον ιδρώτα μιας ζωής των παππούδων του και δεν έγινε η παραμικρή ταραχή, που μπορεί ο εφοριακός να μπαίνει στους τραπεζικούς λογαριασμούς και να αρπάζει καταθέσεις; Δυστυχώς τέρμα οι παλικαριές. Του έλληνα ο τράχηλος και ζυγό βεβαίως υπομένει!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
