 |
|
|  Tετάρτη 7/8
Τεχνολογία – Ψυχολογία
Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να χάσουν τη δουλειά τους από ένα ρομπότ παρά από έναν άλλον άνθρωπο
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αν έχανες τη δουλειά σου θα προτιμούσες να αντικατασταθείς από ένα ρομπότ ή από έναν άλλον άνθρωπο; Αν, βλέποντας αυτή την ερώτηση, απάντησες ρομπότ τότε ανήκεις στην πλειοψηφία.
Πράγματι, η πλειοψηφία τον ανθρώπων δηλώνει ότι προτιμά να αντικατασταθεί από ένα ρομπότ παρά από κάποιον άνθρωπο, όταν όμως πρόκειται για την αντικατάσταση ενός συναδέλφου η προτίμηση αυτή αντιστρέφεται.
«Η αντικατάσταση από τη σύγχρονη τεχνολογία σε αντιδιαστολή με την αντικατάσταση από ανθρώπους έχει διαφορετικές ψυχολογικές συνέπειες» δηλώνει ο Άρμιν Γκρανούλο στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου, στη Γερμανία.
Ο Γκρανούλο και συνεργάτες του ρώτησαν 300 άτομα αν προτιμούσαν να αντικατασταθούν αυτοί ή ένας συνεργάτης από ένα ρομπότ ή από έναν άλλον άνθρωπο.
Διαπιστώθηκε ότι για τον συνεργάτη το 62% δήλωνε προτίμηση για άλλον άνθρωπο ενώ όταν η ερώτηση αφορούσε τους ίδιους μόνο το 37% ήθελε να αντικατασταθεί από άλλον άνθρωπο και όχι από ρομπότ.
Στη συνέχεια η ερευνητική ομάδα ασχολήθηκε με τη μέτρηση της έντασης των αρνητικών συναισθημάτων (λύπη, θυμός, απογοήτευση) σε 251 άτομα. Βρέθηκε ότι οι συμμετέχοντες είχαν πιο αρνητικά συναισθήματα όταν επρόκειτο να αντικατασταθεί κάποιος συνεργάτης από ένα ρομπότ παρά όταν επρόκειτο να αντικατασταθούν οι ίδιοι από αυτό.
Σύμφωνα με τους συμμετέχοντες, η προσωπική τους ταυτότητα κλονίζεται λιγότερο όταν αντικαθίστανται από ρομπότ, σε σύγκριση με όταν αντικαθίστανται από ανθρώπους. Ο Γκρανούλο εξηγεί ότι αυτό συμβαίνει διότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν ότι μπορούν ή ότι πρέπει να ανταγωνιστούν ένα ρομπότ ή ένα λογισμικό με τον ίδιο τρόπο που ανταγωνίζονται με έναν άνθρωπο.
Το ερώτημα αυτό πάντως έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα δεδομένου ότι οι ερευνητές συμφωνούν στο ότι πολλές δουλειές θα αυτοματοποιηθούν στο κοντινό μέλλον.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
