 |
|
|  Δευτέρα 12/8
Βιετνάμ: Ο αδιαμφισβήτητος νικητής του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ – Κίνας
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Ο πόλεμος των δασμών συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, τα χρηματιστήρια κλυδωνίζονται και οι πολιτικοί –με προεξάρχοντα τον αμερικανό πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ— διακηρύσσουν πως δε συντρέχει λόγος ανησυχίας, όμως ποιος αλήθεια κερδίζει από την εμπορική αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υπάρχει: είναι το Βιετνάμ.
Στη χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας τα εργοστάσια δεν προλαβαίνουν να δέχονται παραγγελίες, καθώς οι αμερικανικοί δασμοί αποτρέπουν τις ξένες εταιρείες από το να αναθέτουν τμήματα της παραγωγής τους στην Κίνα.
Πλέον το Βιετνάμ τείνει να εκτοξευτεί στη διεθνή αγορά ως ο κύριος παραγωγός κινητών τηλεφώνων και ανταλλακτικών υψηλής τεχνολογίας.
Ωστόσο, χρειάζεται να καλυφθεί ακόμη μεγάλη απόσταση μέχρι να φθάσει το Βιετνάμ τα επίπεδα παραγωγής της Κίνας, όπως εξηγεί ο Βου Χούου Τανγκ, ιδιοκτήτης της Bac Viet Technology, που σήμερα κατασκευάζει πλαστικά στοιχεία των εκτυπωτών της Canon, τα μουσικά όργανα της Korg και μεγάλα τμήματα της παραγωγής των μοντέλων κινητών τηλεφώνων της Samsung.
«Η αγορά του Βιετνάμ είναι ακόμη πολύ μικρή για να απορροφήσει την παραγωγή και να δημιουργήσει νέα εργοστάσια» εξηγεί ο ίδιος, τονίζοντας πως ακόμη είναι κατά 5-10% πιο ακριβή η εξασφάλιση πρώτων υλών σε σχέση με την Κίνα.
Ένας φαύλος κύκλος, που όμως αναμένεται να ανατραπεί, δεδομένου ότι η Apple έχει δείξει πρόθεση να συνεργαστεί με τη Samsung και να παραγάγει τα νέα iPhone στο Βιετνάμ. Μια τέτοια εξέλιξη θα αναβάθμιζε ποιοτικά τη βιομηχανία της χώρας, ανοίγοντάς της διάπλατα το δρόμο για το μέλλον.
Πριν από μία δεκαετία ο νοτιοκορεατικός τεχνολογικός γίγαντας της Samsung δημιούργησε το πρώτο του εργοστάσιο στο Μπακ Νινχ του Βιετνάμ, θέλοντας να μειώσει την εξάρτηση της παραγωγής του από την Κίνα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
