 |
|
|  Τετάρτη 21/8
Θέσεις και Αντιθέσεις
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Μην πυροβολείτε τους «καλοχειμωνάκηδες»
ΑΘΗΝΑ
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες τα νεύρα μας δοκιμάζονται στο άκουσμα της ευχής «καλό χειμώνα». Λογικό: έχει ακόμα ζέστη, βρισκόμαστε συνήθως σε μια από τις αμέτρητες πανέμορφες γωνιές της πατρίδας μας, μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και στο περιβάλλον αυτό η ευχή ακούγεται περίπου σαν απειλή. Μόνο που οι «καλοχειμωνάκηδες» έχουν δίκιο! Πολύ σύντομα, θα έχουμε επανέλθει για τα καλά στα ίδια με τις περισσότερες δυσκολίες και τις λιγότερες χαρούμενες, δημιουργικές της στιγμές.
Θυμήθηκα αυτήν την ενιαύσια αντίθεση του τελευταίου δεκαήμερου του Αύγουστου, ζώντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αισιοδοξίας στην δημόσια σφαίρα, στα πολιτικά μας πράγματα. Την ελπίδα από την αντικατάσταση «μιας κακής κυβέρνησης» από μια άλλη «με όρεξη να δουλέψει». Αυτό το καλό κλίμα είναι απαραίτητο στοιχείο για να στρώσουμε τον δρόμο μπροστά. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση (ίσως καν το δικαίωμα) να πω εγώ το «καλό χειμώνα» σε συμπατριώτες που ψάχνουν, συχνά απεγνωσμένα, να πιαστούν από κάπου. Έχω όμως την υποχρέωση να σημειώσω ότι η αισιοδοξία θα σκορπίσει με την πρώτη πολιτική κακοκαιρία, αν αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει προετοιμασία για την αντιμετώπισή της. Όπως ακριβώς συνέβη πριν λίγα χρόνια με τους αμέσως προηγούμενους να αναλαμβάνουν σε ατμόσφαιρα ελπίδας, ίσως και ανάτασης, και να παραδίδουν πριν ενάμιση μήνα περίπου, με αποδεδειγμένη την αδυναμία τους να αναστρέψουν την κατάσταση που είχαν παραλάβει. Και να χρωστάνε ακόμα την ομολογία της αποτυχίας τους, πολύ περισσότερο την αιτιολόγησή της!
Όπως κάθε φορά λοιπόν, και για αυτή την κυβέρνηση το επικοινωνιακό καλοκαίρι σύντομα θα δώσει την θέση του στον χειμώνα της πραγματικότητας, στις δύσκολες συνθήκες της καθημερινής μας ζωής. Οι οποίες ασφαλώς ζητούν ουσιαστικές βελτιώσεις, εδώ και τώρα. Αλλαγές ουσίας, με αισθητές τις επιπτώσεις τους παντού και σε όλους. Μετρήσιμες σε απόλυτες τιμές και όχι σε σύγκριση με τους προηγούμενους. Με τα ίδια ακριβώς μέτρα και σταθμά να μετρούν και την αντιπολίτευση, αξιωματική και άλλη. Κοντολογίς, καμία ελπίδα δεν ακουμπάει πια σε βαθμολογημένους κάτω από την βάση με το σκεπτικό ότι «οι άλλοι τα πήγαν χειρότερα». Είναι η ώρα της εύρεσης των προακτέων. Τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να μακροημερεύσει, πολύ περισσότερο να ευδοκιμήσει. Το μόνο πραγματικό αίτημα τελικά είναι να περάσουμε, επί τέλους, πάνω από τον πήχη!
Αυτή είναι πιθανόν και η τελευταία ευκαιρία για ένα κομματικό σύστημα με βεβαρημένο παρελθόν. Ας είναι λοιπόν ειλικρινείς οι ευχές όλων μας, να πάνε καλά τα πράγματα. Και για να πραγματοποιηθεί αυτή η θετική εξέλιξη, αντί να πυροβολούμε τους «καλοχειμωνάκηδες», ας πασχίσουμε όλοι, από την θέση που μας εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του, ώστε ο χειμώνας μπροστά μας να μην αποδειχθεί μια ακόμα χαμένη εποχή μέχρι κάποιο επόμενο, ακόμα πιο βραχύβιο «επικοινωνιακό» καλοκαίρι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
