 |
|
|  Κυριακή 25/8
Κι άλλη δολοφονία δημοσιογράφου στο Μεξικό
διευθυντής ενημερωτικού ιστότοπου, βρέθηκε νεκρός με πολλαπλές μαχαιριές
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Το πτώμα ενός δημοσιογράφου που έφερε σημάδια από πολλαπλές μαχαιριές εντόπισαν το Σάββατο οι αρχές στο δήμο Τεχουπίλκο στο κεντρικό Μεξικό, περίπου 122χλμ από την Πόλη του Μεξικού.
Ο Νεβίτ Κόντες Χαραμίγιο, 42 ετών, ήταν διευθυντής του τοπικού ενημερωτικού ιστότοπου Observatorio del Sur. Το γραφείο των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (ΔΧΣ) στο Μεξικό τόνισε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι, σύμφωνα με τους συγγενείς του νεκρού δημοσιογράφου, ο Χαραμίγιο είχε δεχτεί απειλές τον Νοέμβριο του 2018 και τον περασμένο Ιούνιο.
Η σορός του δημοσιογράφου «βρέθηκε το Σάββατο το πρωί» και «έφερε σημάδια από αιχμηρά αντικείμενα», ανέφερε μια ανακοίνωση της εισαγγελίας της Πολιτείας του Μεξικού, η οποία ξεκίνησε έρευνα.
Δημοσιογράφοι από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι ο συνάδελφός τους δολοφονήθηκε με πολλαπλές μαχαιριές. Η σορός του βρέθηκε σε μια ορεινή περιοχή στο νότιο τμήμα της Πολιτείας.
Έπειτα από τις απειλές που είχε δεχτεί, ο Χαραμίγιο «είχε ζητήσει προστατευτικά μέτρα» από μια μεξικανική κυβερνητική υπηρεσία που ρόλος της είναι να εγγυάται την ασφάλεια των εργαζομένων σε μέσα ενημέρωσης, ανέφεραν οι ΔΧΣ. Ωστόσο, ο Νεβίτ Κόντες Χαραμίγιο είχε τελικώς αρνηθεί τα μέτρα ασφαλείας που του πρότεινε η υπηρεσία, λόγω της γραφειοκρατικής διαδικασίας που απαιτείτο για την απόκτηση τους, σύμφωνα με την διεθνή μη κερδοσκοπική οργάνωση.
Το Μεξικό είναι η δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα για τους εκπροσώπους του Τύπου, μετά τη Συρία, καθώς πάνω από 100 δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί στη χώρα από το 2000, σε υποθέσεις που συνδέονταν είτε με την κάλυψη από πλευρά τους της δράσης των συμμοριών που διακινούν ναρκωτικά, ή της πολιτικής διαφθοράς. Στην πλειονότητά τους, τα εγκλήματα αυτά μένουν ατιμώρητα.
Πριν από το θάνατο του Χαραμίγιο, οι ΔΧΣ είχαν καταγράψει εννέα δολοφονίες δημοσιογράφων στο Μεξικό από τις αρχές του 2019. Νωρίτερα αυτό τον μήνα, τρεις δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν μέσα σε διάστημα μόλις μια εβδομάδας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
