 |
|
|  Δευτέρα 26/8
Ψυχολογία
Ο υπερβολικός χρόνος μπροστά στην οθόνη ‘σκοτώνει’ τη φαντασία των παιδιών
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η αφιέρωση υπερβολικού χρόνου μπροστά σε μια οθόνη έχει αρνητική επίδραση στη φαντασία των παιδιών, σύμφωνα με δημοσκόπηση σε νηπιαγωγούς την οποία επικαλείται η Independent.
Τα παιδιά σήμερα ξοδεύουν πάρα πολύ χρόνο μπροστά σε οθόνες (smartphones, tablets, τηλεόραση). Αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ενασχόληση με την τεχνολογία συμβάλλει στην ανάπτυξη των παιδιών, οι ειδικοί λένε ότι το να αφιερώνει ένα παιδί υπερβολικό χρόνο μπροστά σε μια οθόνη μπορεί να έχει κόστος στη φαντασία του.
Σε μια δημοσκόπηση που έγινε σε 1.000 νηπιαγωγούς από τον ιστότοπο daynurseries.co.uk, φάνηκε ότι περίπου τα δύο τρίτα των επαγγελματιών που ασχολούνται με παιδιά πιστεύουν ότι οι οθόνες τα κάνουν λιγότερο δημιουργικά.
Συγκεκριμένα, το 48% των νηπιαγωγών δήλωσε ότι υπάρχουν παιδιά με φανταστικούς φίλους στο νηπιαγωγείο, το 72% συμφώνησε ότι το ποσοστό αυτό των παιδιών έχει μειωθεί αισθητά τα τελευταία πέντε χρόνια και το 63% θεώρησε υπεύθυνες τις οθόνες για τη μείωση της εφευρετικότητας.
Οι απόψεις των ειδικών ποικίλουν. Ο Ντέιβιντ Ράιτ, ιδιοκτήτης του παιδικού σταθμού «Paint Pots» στο Σάουθχαμπτον, συμφωνεί με τα ευρήματα της έρευνας και εξηγεί ότι όταν τα παιδιά είχαν περισσότερο ελεύθερο ανάγκαζαν το μυαλό τους να κάνει κάτι δημιουργικό, όπως να φτιάξει έναν φανταστικό φίλο, ενώ, σήμερα, παίρνουν εικόνες από την τηλεόραση ή τα τάμπλετ, κάτι που μειώνει την ικανότητα να χρησιμοποιήσουν τη δική τους φαντασία.
«Δεν αφήνουμε πλέον τα παιδιά να βαρεθούν», δηλώνει ο ίδιος.
Από την άλλη η δρ. Πέιτζ Ντέιβις καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Γιορκ, λέει πως είναι απλά ο τρόπος που παίζουν τα παιδιά που έχει αλλάξει. Πριν τις οθόνες, κατά την ίδια, το παιχνίδι ήταν πιο αυθόρμητο και τα παιδιά έπαιρναν ερεθίσματα από τους γονείς ή τα άλλα παιδιά, ενώ, σήμερα, δεδομένης της δομή της τηλεόρασης θεωρούν ότι πρέπει να παίξουν με τον τρόπο που αυτή υποδεικνύει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
