 |
|
|  Πέμπτη 5/9
Περιγραφή του μέλλοντος
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΑΘΗΝΑ
Και, εκεί που (οι περισσότεροι από μας) ξεκούραστοι και με καθαρό μυαλό ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του φθινοπώρου, έρχεται και να μας χτυπήσει την πόρτα της μνήμης η 3η του Σεπτέμβρη, η επέτειος ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Συνήθως, μέσα από διηγήσεις και μαρτυρίες, λιγότερο ή περισσότερο αντικειμενικές, νοσταλγικές αναμνήσεις για πολλούς, πειρασμός για απομίμηση για άλλους, περίοδος για εξορκισμό για λίγους. Βέβαια η ιστορία είτε επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, είτε ενεργοποιεί δημιουργικότητα, ποτέ δεν γυρίζει πίσω τον χρόνο, έχουμε άλλωστε πολύ δουλειά μπροστά μας. Και με τις δυο αυτές εκδοχές αντιμετώπισης της όμως οριοθετεί το μέλλον.
Και εάν υιοθετήσουμε την θετική της προσέγγιση, η 3η του Σεπτέμβρη μας καλεί να απαντήσουμε στο ερώτημα «Πόσο επίκαιρο είναι το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία – λαϊκή κυριαρχία – κοινωνική απελευθέρωση;». Είναι ζήτημα η απελευθέρωση μας από τα δεσμά της δημοσιονομικής επιτροπείας ή όχι; Η αποδέσμευση της δημόσιας περιουσίας από την υποθήκη των 99 χρόνων; Η ασφαλής εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου;
Είναι επίκαιρο το αίτημα για γνήσια αντιπροσώπευση μας, μακριά από διαπλεκόμενους και μη καμποτίνους και καριερίστες; Η διαφάνεια, ο έλεγχος, η λογοδοσία προσώπων που ενεργοποιούν θεσμούς που η έλλειψή τους έχει ως αποτέλεσμα όλο και μικρότερη συμμετοχή στα δημόσια πράγματα, ακόμα και στις εθνικές εκλογές;
Και πόσο μακριά μπορεί να πάει μια κοινωνία με υπερκέρδη από ολιγοπώλια, κοινωνικοποιημένες ζημιές, περιορισμένη απασχόληση, αισχροκέρδεια και προκλητική υπερκατανάλωση; Για πόσο ακόμα θα καλούνται οι εργαζόμενοι να υπομένουν την μερική απασχόληση υπό την απειλή της απόλυσης και της φτώχειας, οι γονείς τις δυο τρεις δουλειές του ποδαριού για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους εκπαίδευση και ιατρικές φροντίδες στα παιδιά τους, μιας και τα δημόσια συστήματα μαραζώνουν;
Τέλος, με ποια λογική καλούνται οι πιο νέοι να μην μπορούν να σπουδάσουν αυτό που θέλουν, να υπομένουν διακρίσεις, να μην βρίσκουν δουλειά στον τόπο τους και, εάν βρουν, να υποχρεώνονται σε όλο και υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές σε ένα σύστημα που δεν τους εγγυάται ανθρώπινες συντάξεις και καλύψεις περίθαλψης;
Και είναι κυρίως, αυτού, οι νεότεροι που καλούνται να επωμιστούν το μεγαλύτερο κόστος από την κλιματική αλλαγή που υπονομεύει το μέλλον του πλανήτη και το δικό τους.
Η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη μπορεί να είναι όχι απλώς μια αναλαμπή μνήμης. Υπάρχει υπερεπαρκής «πολιτική ύλη» για να την αναγορεύσει σε περιγραφή ενός μέλλοντος πολύ λαμπρότερου από την δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε. Αρκεί να μην φοβηθούμε να το επιλέξουμε!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
