 |
|
|  Πέμπτη 12/9
Ομογένεια-ΗΠΑ
Αφιέρωμα του «Forbes» για τους Ελληνες Σφουγγαράδες του Τάρπον Σπρινγκς
ekirikas.com
Ενα εκτενές άρθρο με τίτλο «Οι Ελληνες Σφουγγαράδες του Τάρπον Σπρινγκς» (The Greek Sponge Divers Of Tarpon Springs) φιλοξενεί το περιοδικό «Forbes» στην ιστοσελίδα του.
«Υπάρχει ένα καλά κρυμμένο, παραθαλάσσιο ελληνικό χωριό, με πλούσια παράδοση στους σφουγγαράδες, κατά μήκος της κεντρικής ακτής της Φλόριδα» γράφει η συνεργάτιδα του «Forbes», Γουέντι Αλτσούλερ (Wendy Altschuler) στην εισαγωγή του κειμένου της.
«Το Τάρπον Σπρινγκς, με τα παραδοσιακά ελληνικά εστιατόρια, τα γεμάτα από θαλάσσια σφουγγάρια, όλων των ειδών μαγαζιά και το μεγαλύτερο ποσοστό Ελληνοαμερικανών από οποιοδήποτε άλλο μέρος στις ΗΠΑ, θα σας μεταφέρει χιλιάδες μίλια μακριά, στα καταγάλανα νερά και τα γραφικά χωριά της Ελλάδας» συνεχίζει.
«Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να γνωρίσετε τον ελληνικό πολιτισμό στην Αμερική από αυτήν την μικρή κοινότητα, βορειοδυτικά της Τάμπα» τονίζει η δημοσιογράφος.
«Αγρότες και ψαράδες έφτασαν για πρώτη φορά στην περιοχή το 1876. Ο πλούσιος σε σφουγγάρια βυθός της πόλης ανακαλύφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1900 και γρήγορα αρκετοί Ελληνες σφουγγαράδες εγκατέλειψαν την μητέρα πατρίδα για να ενταχθούν σε μια ταχέως αναπτυσσόμενη βιομηχανία, στην πόλη που σήμερα θεωρείται ‘Η παγκόσμια πρωτεύουσα του σφουγγαριού’» γράφει η Αλτσούλερ.
«Θα δείτε πλήθος εργαλείων για αλίευση σφουγγαριών, κατά μήκος της λεωφόρου Dodecanese, ενός δρόμου που έχει πάρει το όνομά του από τα Δωδεκάνησα. Και όπως είναι φυσικό, οι σφουγγαράδες έπρεπε με κάτι να γεμίσουν τα στομάχια τους, έτσι τα ελληνικά εστιατόρια άνοιγαν το ένα μετά το άλλο κατά μήκος της μαρίνας. Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες από την αλίευση σφουγγαριών έφεραν τεράστια κέρδη στην πολιτεία, ενώ τα περισσότερα σφουγγάρια που χρησιμοποιούνται σήμερα είναι συνθετικά, τα φυσικά θαλάσσια σφουγγάρια εξακολουθούν να αλιεύονται στο Τάρπον Σπρινγκς» σημειώνει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
