 |
|
|  Πέμπτη 19/9
Ομογένεια-Αυστραλία
Ανοίγει τις πόρτες του το πρώτο Ελληνικό Μουσείο που δημιούργησε ζευγάρι νεοφερμένων Ελλήνων στην Αυστραλία
neoskosmos.com
Το πρώτο Ελληνικό Μουσείο της Νότιας Αυστραλίας θα ανοίξει τις πόρτες του σε λίγες ημέρες στην Αδελαΐδα μετά από πρωτοβουλία της ομογενούς εκπαιδευτικού Χρυσούλας Μελισσινάκη, η οποία μετανάστευσε στην Αδελαΐδα πριν από οκτώ χρόνια μαζί με τον σύζυγο και τα δύο ανήλικα παιδιά τους.
«Επιθυμούμε το Ελληνικό Μουσείο να αποτελέσει θεσμό και να εγκαθιδρυθεί στις συνειδήσεις των Ελλήνων αλλά και των Αυστραλών της Πολιτείας μας ως ζωντανό και χρήσιμο κύτταρο της κοινωνίας μας, για την μορφωτική και πολιτιστική της ανάπτυξη» δήλωσε η κ. Μελισσινάκη.
Στους συνολικά πέντε μήνες δραστηριότητας, οι υπεύθυνοι του Μουσείου έχουν ήδη γίνει αποδέκτες αμέριστης επιβράβευσης και υποστήριξης από τους ομογενείς της Πολιτείας.
«Επιδιώκουμε να χτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με την πολιτεία και τους πολίτες της, καθώς πιστεύουμε ακράδαντα πως έχουμε να προσφέρουμε πολλά. Το όλο εγχείρημα θα πάει πολύ καλά, γιατί θέλουμε να πάει πολύ καλά, εργαζόμαστε και έχουμε καταθέσει όλη μας την ψυχή σε αυτό το όραμα, με σεβασμό προς αυτό που κάνουμε και βεβαίως με σεβασμό προς τους αποδέκτες όλου αυτού του έργου» συνεχίζει η ομογενής εκπαιδευτικός.
Το Μουσείο θα είναι ανοικτό καθημερινά από την Δευτέρα, 14 Οκτωβρίου, οπότε θα γίνουν και επισήμως τα εγκαίνια και θα στεγάζεται στην γκαλερί West Torrens Auditorium στην περιοχή Hilton.
Θα περιέχει, μεταξύ άλλων, λαογραφικά εκθέματα, φωτογραφικό υλικό, τεχνολογικά εκθέματα, βιβλιοθήκη με ελληνικά βιβλία καθώς και ξένα βιβλία με αναφορές στην ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό, πίνακες ζωγραφικής και γκραβούρες με ελληνικά θέματα, παραδοσιακές στολές, παραδοσιακά μουσικά όργανα, κεντήματα, υφαντά, κεραμικά και έπιπλα καθώς και ενδύματα ή κοσμήματα που θυμίζουν την Ελλάδα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
