 |
|
|  Πέμπτη 19/9
Γκουαντάναμο
Η πιο ακριβή φυλακή στον κόσμο
NYT,tovima.gr
Περισσότερα από 13 εκατ. δολάρια τον χρόνο στοιχίζει καθένας από τους 40 κρατούμενους που βρίσκονται στο Γκουαντάναμο, το οποίο την καθιστά την πιο ακριβή φυλακή στον κόσμο. Σύμφωνα με έρευνα των New York Times, το συνολικό κόστος λειτουργίας της φυλακής ξεπέρασε τα 540 εκατ. δολάρια σε ένα χρόνο. «Μπουτίκ φυλακή για γηριατρικούς τζιχαντιστές» την χαρακτήρισε ο Μπράιαν Μάιζερ, δικηγόρος του πολεμικού ναυτικού που έχει εκπροσωπήσει διάφορους κρατούμενους στο Γκουαντάναμο την τελευταία δεκαετία.
Σχεδόν 18 χρόνια αφότου ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους υιός πήρε ένα υποτυπώδες κτιριακό συγκρότημα σε μια απόμερη αμερικανική ναυτική βάση στη νοτιοανατολική Κούβα, ονόματι Camp X–Ray, και το μετέτρεψε βιαστικά σε φυλακή υψίστης ασφαλείας για υπόπτους για τρομοκρατία, το Γκουαντάναμο έχει αποκτήσει μια αίσθηση μονιμότητας. Το ίδιο και το κόστος του. Για λόγους σύγκρισης παραθέτουμε ότι στην πιο υψίστης ασφαλείας φυλακή των ΗΠΑ στο Κολοράντο, που φιλοξενεί μερικούς από τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες στη χώρα, κάθε κρατούμενος στοίχισε 78.000 δολάρια το 2012.
Για την λειτουργία του Γκουαντάναμο, απασχολούνται περίπου 1.800 αμερικανοί στρατιώτες, ήτοι 45 ανά κρατούμενο. Οι 40 κρατούμενοι, όλοι άντρες, τρώνε γεύματα χαλάλ (ειδικά παρασκευασμένα για μουσουλμάνους), βλέπουν ειδήσεις και αθλητικά σε δορυφορικά κανάλια, έχουν εξοπλισμό για γυμναστική και PlayStation. Αν επιδεικνύουν καλή συμπεριφορά, το οποίο είναι ο κανόνας τα τελευταία χρόνια, μπορούν να γευματίζουν και να προσεύχονται ομαδικά καθώς και να παρακολουθούν μαθήματα τέχνης και κηπουρικής.
Το κόστος των 540 εκατ. δολαρίων που υπολόγισε η αμερικανική εφημερίδα αφορά τους 12 μήνες από την 1η Οκτωβρίου 2017 ως τις 30 Σεπτεμβρίου 2018 και δεν περιλαμβάνει έξοδα που έχουν παραμείνει απόρρητα (και αφορούν για παράδειγμα δραστηριότητες της CIA). Το θέμα είναι ότι το Γκουαντάναμο γίνεται όλο και πιο ακριβό όσο μειώνεται ο αριθμός των κρατουμένων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
