 |
|
|  Κυριακή 22/9
Αχμέτ Αλτάν
Μπορείτε να με φυλακίσετε, αλλά δεν μπορείτε να με κρατάτε εδώ
ΑΠΕ-ΜΠΕ
"Μπορείτε να με φυλακίσετε, αλλά δεν μπορείτε να με κρατάτε εδώ", γράφει ο Αχμέτ Αλτάν στο τέλος του βιβλίου του με τίτλο "I Will Never See the World Again" ("Δεν θα ξαναδώ ποτέ τον κόσμο"), το οποίο έχει λάβει εγκωμιαστικές κριτικές. "Γιατί, όπως όλοι οι συγγραφείς, έχω μαγικές ιδιότητες. Μπορώ να περάσω μέσα από τους τοίχους σας εύκολα".
Το βιβλίο--ουσιαστικά μια σειρά από δοκίμια--που ''φυγαδεύτηκαν" από τη φυλακή ανάμεσα σε σημειώματα προς τους δικηγόρους του, επαινέθηκε από τους κριτικούς όταν κυκλοφόρησε στο Βερολίνο την άνοιξη και την περασμένη εβδομάδα συμπεριελήφθη στη λίστα των υποψηφίων για το βραβείο μη λογοτεχνικού πεζογραφήματος Baillie Gifford, το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 50.000 λιρών.
Ο Αλτάν βρίσκεται στη φυλακή ήδη τρία χρόνια έχοντας καταδικαστεί σε ισόβια για «προσπάθεια ανατροπής της συνταγματικής τάξης διά της βίας», μια κατηγορία που αφορά το αποτυχημένο πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016.
Η καταδίκη του είχε προκαλέσει την οργή της παγκόσμιας κοινότητας συγγραφέων. Μάλιστα, μέσα από μια μάταιη έκκληση προς τον Ερντογάν 38 βραβευμένοι με Νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφείς ζητούσαν την αποφυλάκισή του.
Από το κελί του στην υψηλής ασφαλείας φυλακή της Σηλυβρίας ο Αλτάν εκφράζει για μια ακόμη φορά σήμερα την ανυπακοή του μέσα από τις σελίδες ενός νέου βιβλίου.
"Έγραψα ένα νέο μυθιστόρημα", δήλωνε στην Observer μέσα από μηνύματα που η εφημερίδα αντάλλαξε με τον δημοσιογράφο της μέσα από το κελί του. Όπως και το "I Will Never See the World Again", το νέο του βιβλίο με τίτλο "Lady Life" ("Η κυρία Ζωή"), αναμένεται να κυκλοφορήσει πρώτα στα αγγλικά. Πρόκειται για μια κωμωδία που διαδραματίζεται στη σημερινή Κωνσταντινούπολη με φόντo την καταστολή και τις πολιτικές αναταραχές και ηρωίδα του μια γυναίκα, την Χαγιάτ, που στα τούρκικα σημαίνει "ζωή".
"Αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που δεν παίρνει τη ζωή πολύ στα σοβαρά. Αποδείχτηκε ένας πολύ διασκεδαστικός χαρακτήρας", εξηγεί ο δημιουργός της.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
