Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δευτέρα 23/9

Oμογένεια-«Christo’s Fruit Market»

Κλείνει μετά από 43 χρόνια λειτουργίας στο ΄Αρλινγκτον τής Μασαχουσέτης



ekirikas.com

«Κλείνουμε λόγω συνταξιοδότησης» γράφει πλέον έξω από το ιστορικό ομογενειακό μπακάλικο «Christo’s Fruit Market», στο Αρλινγκτον της Μασαχουσέτης. Μετά από 43 χρόνια συνεχούς εργασίας και αφού έμαθαν στους κατοίκους της πόλης τι θα πει μεσογειακή κουζίνα και φρέσκα ελληνικά προϊόντα το οπωροπαντοπωλείο του κυρίου Χρήστου ετοιμάζεται να κατεβάσει ρολά. Σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες του θα κλείσει στα τέλη Σεπτεμβρίου. Τα πρώτα χρόνια, η Γεωργία και ο Χρήστος Ροζανίτης (Georgia and Christos Rozanitis), δούλευαν επτά ημέρες την εβδομάδα. Ο κ. Χρήστος ξυπνούσε στις 5 το πρωί για να πάει στην αγορά και στη συνέχεια έμενε στο κατάστημα μέχρι τις 2 το βράδυ έως ότου αδειάσουν τα καλάθια. Η κ. Γεωργία ήταν αυτή που αναλάμβανε τις κατ’ οίκον παραγγελίες. Το κατάστημα παρέμενε κλειστό μόνο λίγες μέρες το χρόνο, και φυσικά ποτέ τα Χριστούγεννα, την Ημέρα των Ευχαριστιών και την Κυριακή του Πάσχα. «Ολοι το ίδιο κάνουν. Ειδικά στην συγκεκριμένη δουλειά εκείνες τις εποχές», είπε ο κ. Χρήστος στην δημοσιογράφο της ιστοσελίδας «Boston.com», Κάρολιν Αντερς. «Αυτός είναι ο λόγος που παθαίνουμε υπερκόπωση», τόνισε. Το ζευγάρι θυμήθηκε την ημέρα της καταστροφικής χιονόπτωσης το 1978, όταν αποφάσισαν να κρατήσουν το κατάστημα ανοιχτό. Κανείς δεν είχε χρήματα, αλλά δεν τους ένοιαζε. Σημείωναν τις αγορές του κάθε πελάτη σε χαρτάκια και τους έλεγαν να επιστρέψουν όταν ανοίξουν ξανά οι τράπεζες. Είχαν μπει μόλις στα 20 όταν άνοιξαν το μαγαζί, τον Νοέμβριο του 1976. Και οι δύο ήταν παιδιά Ελλήνων μεταναστών, «γεμίζοντας» έτσι το κατάστημα με τις παιδικές του αναμνήσεις. Είχαν γυάλινα βάζα γεμάτα αμπελόφυλλα, κονσέρβες βύσσινο, σαπούνι ελιάς τυλιγμένο σε χάρτινη συσκευασία, ελληνικό μέλι, καφές και ελληνικό γιαούρτι πριν γίνει της μόδας. Τα βαρέλια με την φέτα ξεπουλούσαν, λένε, με το που τα παραλάμβαναν. Εψηναν επίσης ελληνικά τσουρέκια, με την παραδοσιακή συνταγή της μητέρας της Γεωργίας. Ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να πουλάνε προϊόντα που είναι δύσκολο να βρεθούν στα περισσότερα μαγαζιά: μαστίχα Χίου, μαχλέπι και ελληνικό αλεύρι. Στην ακμή του, το κατάστημα πουλούσε δεκάδες είδη ελαιολάδου. Σήμερα πουλάει μόλις τέσσερα. Πολύ πριν το Αρλινγκτον αποκτήσει μηχανήματα αυτόματης ανάληψης, το κατάστημα παρέμεινε ανοιχτό μέχρι αργά την ημέρα των πληρωμών, ώστε οι πελάτες να μπορούν να εξαργυρώσουν τις επιταγές τους στην διπλανή τράπεζα, αλλά και να προλάβουν να κάνουν τα ψώνια της εβδομάδας. Στα 67 του πια, ο κύριος Χρήστος φορά επιδέσμους στα γόνατά του. Οι ώμοι του έχουν καταστραφεί από το σήκωμα των κιβωτίων. «Είμαστε κουρασμένοι», λέει η Γεωργία, η οποία μπήκε πια στα 65. «Εχουμε δουλέψει σκληρά όλη μας τη ζωή» τονίζει. Οι δύο τους έχουν δει πολύ κόσμο να έρχεται και να φεύγει απ’ τη γειτονιά όλα αυτά τα χρόνια. Γνωρίζουν όμως ακόμα μερικούς ανθρώπους, όπως τον ιδιοκτήτη του «Town Tavern» στον απέναντι δρόμο και την κυρία που βάφει τα νύχια της Γεωργίας. Η γειτονιά αλλάζει. «Οι ηλικιωμένοι πελάτες δεν έρχονται στο μαγαζί πια», λέει η Γεωργία. «Η δουλειά μας έχει πάρει τα κάτω της εδώ και τρία, τέσσερα χρόνια, όταν άνοιξαν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ», δηλώνει ο κ. Χρήστος. Ο τρόπος που ψωνίζουν οι άνθρωποι είναι διαφορετικός. Τα μίνι μάρκετ δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τα πολυκαταστήματα. Αρκετοί πελάτες σταμάτησαν να ψωνίζουν από το μαγαζί τους. Το ζευγάρι έχει πάρει την απόφαση να βγει στην σύνταξη και σύμφωνα με την Γεωργία δεν έχουν κάποιο πλάνο για το μέλλον. Ωστόσο, και οι δύο συμφωνούν πως το κλείσιμο του μαγαζιού τούς αφήνει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία