 |
|
|  Kυριακή 29/9
ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΧΑΘΗΚΕ..
————————
Μα είναι δυνατόν
κανείς να μην
πληρώσει τη νύφη;
Γράφει ο Δημοσιογράφος ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ
Λάρισα
ΑΣ πιάσουμε λοιπόν το κεφάλαιο ποινικές ευθύνες - εφόσον υπάρχουν και σε όσους πρέπει να επιμεριστούν - για την κατάσταση της τεράστιας κοινωνικοοικονομικής βλάβης που υπέστη ο ελληνικός πληθυσμός από την αρχή της δεκαετούς κρίσης και η οποία βλάβη οδήγησε σε τραγικά αποτελέσματα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σε μια χώρα η οποία αν τα καταφέρει ποτέ, θα κάνει πολλές δεκαετίες για να συνέλθει...
ΔΙΟΤΙ σε τέτοιες εθνικής κλίμακας καταστροφές, δεν μπορεί να μην επιμερίζονται ευθύνες. Και φυσικά είναι αδιανόητο να μένουν ατιμώρητοι οι ένοχοι. Είτε είχαν, είτε δεν είχαν αγαθές προθέσεις. Διότι εάν όντως είχαν καλές προθέσεις, τότε χαρακτηρίζεται εγκληματική (και όχι ως απλώς εννοούμενη) η ανικανότητα τους. Μια δεκαετία τώρα, ένας λαός περήφανος, με παγκόσμια αναγνώριση της ιστορίας του, που γέννησε τον πολιτισμό και τον διέδωσε στην ανθρωπότητα και που τιμωρήθηκε πληρώνοντας με βαρύ τίμημα πολιτικές ανικανότητες, ή καλύτερα την ανικανότητα πολιτικών, δικαιούται αυτός ο λαός, το ελάχιστο έστω, να εισπράξει μια αίσθηση ικανοποίησης με την τιμωρία των υπευθύνων που πάγωσαν την εξέλιξη την οικογενειακή και την ατομική για μια δεκαετία και ουδείς γνωρίζει για πόσο ακόμα θα συνεχιστεί αυτή η διαλυτική κατάσταση.
ΚΑΘΩΣ δεν είναι μικρό πράγμα να βάζεις σε γύψο και να υποθηκεύεις την χώρα για έναν σχεδόν αιώνα, επιβάλλεται η απόδοση και ποινικών ευθυνών, γιατί οι πολιτικές πάντα κάποια στιγμή αποδίδονται. Και είναι αυτό απόδοση δικαίου, μήνυμα δημοκρατίας και όχι βεβαίως πολιτικός ρεβανσισμός. Είναι αδιανόητο και εξόχως αντιδημοκρατικό δεν περιποιεί δε τιμή για το σύνολο του πολιτικού κόσμου και το μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού, να μην πληρώσει κανείς για το γεγονός και μόνο ότι, χάθηκε από την ζωή των Ελλήνων μια ολόκληρη δεκαετία και μαζί με αυτή τα όνειρα και η ομαλή εξέλιξη μιας γενιάς που η δραστηριότητα τους θα ανέπτυσσε την χώρα και θα εξασφάλιζε εργασιακή και κοινωνική ευημερία.
ΟΛΑ αυτά, εξαιτίας των πολιτικών λαθών που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, χάθηκαν. Εξανεμίστηκαν τα όνειρα και οι σπουδές των νέων δεν έπιασαν τόπο σε μια εθνική αναπτυξιακή πορεία, έλαχιστοποιήθηκαν οι γεννήσεις με αποτέλεσμα την συρρίκνωση του πληθυσμού και το χειρότερο την ανάμειξή του με το μουσουλμανικό στοιχείο από τα εκατομμύρια των δήθεν προσφύγων που πραγματοποιούν κάθε ώρα κανονική εισβολή στην χώρα.
ΕΙΝΑΙ ανήκουστο λοιπόν για όλα αυτά τα εθνικά δεινά να μην υπάρξει κανείς που να πληρώσει το βαρύ τίμημα. Όπως ανήκουστη και περίεργη είναι και η εκλογική συμπεριφορά για δεκαετίες τώρα των ψηφοφόρων, που για τους γνωστούς τοις πάσι λόγους, δίνουν κάθε φορά συγχωροχάρτι στο πολιτικό προσωπικό και ένα μεγάλο μέρος του δεν λέει να ανανεωθεί, οσον αφορά στην σύνθεση του ελληνικού κοινοβουλίου. Και γύρω από αυτό, στις τελευταίες εκλογές θα μπορούσε να γίνει μια αρχή. Δυστυχώς όμως φαίνεται πως ο τόπος πάσχει σε μεγάλο ποσοστό από έλλειψη ικανού πολιτικού προσωπικού. Ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη ασθένεια - τροχοπέδη για την ευημερία ενός κράτους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
