 |
|
|  Σάββατο 7.16μμ
------------------------------------------
"Πλημμύρισε" τούρκους τουρίστες η Σαλονίκη
------------------------------------------
ΕΔΩ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.-(Ανταπόκριση Αγγέλα Φωτοπούλου)
Όπως, πριν μερικά χρόνια, στους τουριστικούς δρόμους της Κωνσταντινούπολης η γλώσσα που άκουγε κανείς περισσότερο ήταν η ελληνική,έτσι σήμερα στην παραλιακή λεωφόρο Νίκης, στη Θεσσαλονίκη , πιο πολύ ακούγονταν τα τουρκικά παρά τα ελληνικά. Εκατοντάδες Τούρκοι τουρίστες, επωφελούμενοι και από την αργία της 30ης Αυγούστου (Γιορτή της Νίκης για την Τουρκία –ήττας του ελληνικού στρατού το 1922, στο Ντουμλούπιναρ) έφτασαν στη Θεσσαλονίκη με το κουραζιερόπλοιο Aegean Paradise της τουρκικής εταιρείας Etstur . Η κρουαζιέρα τους ξεκίνησε πριν τρεις ημέρες από το Τσεσμέ και η Θεσσαλονίκη είναι ο τελευταίος τους σταθμός μετά τη Μύκονο και τον Πειραιά.
Περίπου 750 Τούρκοι, κυρίως από τη Σμύρνη και το Ντενιζλί και ελάχιστοι από την Κωνσταντινούπολη,επέλεξαν, να επισκεφτούν τους δημοφιλέστερους προορισμούς στην Ελλάδα κάνοντας μια κρουαζιέρα που τους κόστισε 300 ευρώ το άτομο. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς ξεχύθηκε το πρωί στην παραλία της Θεσσαλονίκης, με τους τουριστικούς χάρτες στα χέρια, για να επισκεφτούν πρώτα τον Λευκό Πύργο και στη συνέχεια το Μουσείο Σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ, που βρίσκεται στην αυλή του τουρκικού προξενείου, ενώ κάποιοι άλλοι επέλεξαν να κάνουν τον γύρο της πόλης με τα λεωφορεία Sight Seeing.
«Ξεκινήσαμε πριν δυο μέρες από το Τσεσμέ ,πήγαμε Μύκονο, χτες ήμασταν όλη μέρα στην Αθήνα και εντυπωσιαστήκαμε από την Ακρόπολη και το Ναό του Ολυμπίου Διός. Επιλέξαμε να περιηγηθούμε στην Αθήνα, όχι με οργανωμένη ημερήσια εκδρομή, αλλά με τη βοήθεια ταξιτζήδων που μας έκαναν τον ξεναγό. Έτσι γνωριστήκαμε με τον Θόδωρο και τον Γιώργο ανταλλάξαμε κάρτες του και θα μιλάμε μέσω Ίντερνετ και έτσι δημιουργήσαμε νέες φιλίες. Σήμερα είμαστε στη Θεσσαλονίκη και πάλι θέλουμε να τη γυρίζουμε με τα πόδια, να περπατήσουμε στους δρόμους της, να αναπνεύσουμε τον αέρα της, να δούμε το Λευκό Πύργο, να πάμε στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ και μετά στην Πλατεία Αριστοτέλους. Τώρα που περπατάω στην παραλία της Θεσσαλονίκης αισθάνομαι σαν να περπατώ στην παραλία της Σμύρνης και να σας πω τι αισθάνομαι; Ότι οι Τούρκοι και οι Έλληνες είναι αδέλφια , πράγματι αυτό το αισθάνθηκα» λέει η Γκιουλνάζ Ουλούσοϊ –Μπαλ.
«Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι , κι εγώ και η σύζυγός μου και τα παιδιά μας που ήρθαμε στην Ελλάδα. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία» λέει από την πλευρά του ο Χουρριέτ Μπάλ.
Ο Κεμάλ Άκτας και η σύζυγός του Χατιτζέ έρχονται για τέταρτη φορά στην Ελλάδα. Στην ερώτηση «Ήρθατε για τη Γιορτή;» ο κ. Άκτας απαντά: «Τη Γιορτή; Ποια Γιορτή; Εμείς κάναμε αυτή την κρουαζιέρα γιατί μας αρέσει πολύ η Ελλάδα. Σήμερα θα πάμε στο σπίτι του Ατατούρκ και μετά θα περιπλανηθούμε στην πόλη».
«Κάναμε και πέρσι κρουαζιέρα στην Ελλάδα, κι επειδή μας άρεσε πολύ ξαναήρθαμε. Αυτή τη φορά φέραμε και το παιδί μας . Επειδή εργαζόμαστε πάρα πολύ επιλέξαμε να κάνουμε μια κρουαζιέρα που είναι ξεκούραστη , γιατί το βράδυ μπορούμε να κοιμόμαστε άνετα. Εμείς ερχόμαστε από τη Σμύρνη. Στο καράβι δεν είναι όλοι από τη Σμύρνη, υπάρχει ένα γκρουπ από το Ν
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
