 |
|
|  Κυριακή 6/10
Την εκταφή του γκάνγκστερ Τζον Ντίλιντζερ διέταξαν οι αρμόδιες αρχές τών ΗΠΑ... 85 χρόνια μετά τον θάνατό του
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Ο διαβόητος γκάνγκστερ Τζον Ντίλιντζερ είναι όντως θαμμένος σε ένα κοιμητήριο της Ιντιάνα; Για να βεβαιωθούν, συγγενείς του ζήτησαν την εκταφή του πτώματος, 85 χρόνια μετά τον θάνατό του. Και οι αμερικανικές αρχές τελικά συμφώνησαν.
Μαζί με τη συμμορία του, ο Τζον Ντίλιντζερ –στη μεγάλη οθόνη τον ενσάρκωσε ο Τζόνι Ντεπ– λήστευε τράπεζες και οργάνωνε αποδράσεις από τη φυλακή την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, τη δεκαετία του 1930. Ο "κτηνώδης ληστής", όπως τον περιέγραφε το FBI, είχε βρεθεί πολλές φορές στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τη δράση του.
Το 1934 έπεσε νεκρός από σφαίρες ομοσπονδιακών αστυνομικών και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο του Κράουν Χιλ, στην Ινδιανάπολη.
Όμως κάποιοι από τους απογόνους του αμφισβητούν αυτήν την εκδοχή.
Σε γραπτή ένορκη δήλωσή της, με την οποία ζητούσε την εκταφή του, η Κάρολ Τόμσον, ανιψιά του Ντίλιντζερ, ανέφερε ότι διαθέτει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία ο άνδρας που είναι θαμμένος στο Κράουν Χιλ δεν είναι ο θείος της. Για να στηρίξει την άποψή της, ανέφερε ότι το χρώμα των ματιών του πτώματος δεν ταίριαζε με εκείνο του θείου της, ούτε τα δακτυλικά του αποτυπώματα ήταν ίδια.
"Πιστεύω ότι είναι ζωτικής σημασίας να μάθουμε αν ο Ντίλιντζερ έζησε και μετά την υποτιθέμενη ημερομηνία του θανάτου του, στις 22 Ιουλίου 1934. Αν δεν σκοτώθηκε τότε, θέλω να μάθω τι του συνέβη, πού έζησε, αν απέκτησε παιδιά, αν τα παιδιά αυτά ή τα εγγόνια του είναι εν ζωή", τόνισε.
Το FBI εκτιμά ωστόσο ότι αυτή η εκδοχή δεν είναι παρά μια "θεωρία συνωμοσίας".
Το υπουργείο Υγείας της Ιντιάνα έδωσε πάντως την έγκρισή του και η εκταφή θα γίνει στις 31 Δεκεμβρίου. Η διεύθυνση του κοιμητηρίου από την πλευρά της διαφωνεί και η υπόθεση ενδέχεται να οδηγηθεί στα δικαστήρια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
