 |
|
|  Πέμπτη 10/10
Επιστήμη - Περιβάλλον
Μόνο 20 εταιρείες ευθύνονται για πάνω από το ένα τρίτο των παγκόσμιων εκπομπών άνθρακα από το 1965 έως σήμερα
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Είκοσι μεγάλες εταιρείες, κυρίως πετρελαϊκές, εκ των οποίων οκτώ είναι ιδιωτικές και 12 κρατικές, ευθύνονται για πάνω από το ένα τρίτο (35%) των συνολικών εκπομπών άνθρακα από το 1965 μέχρι την εποχή μας, σύμφωνα με εκτιμήσεις του αμερικανικού Ινστιτούτου Climate Accountability.
Οι πέντε μεγαλύτεροι εταιρικοί ρυπαντές είναι κατά σειρά η σαουδαραβική Aramco (4,38% των συνολικών παγκόσμιων εκπομπών της περιόδου 1965-2017), η αμερικανική Chevron (3,2%), η ρωσική Gazprom (3,19%), η αμερικανική ExxonMobil (3,09%) και η ιρανική National Iranian Oil (2,63%).
Την 20άδα συμπληρώνουν κατά σειρά οι BP, Shell, Coal India, Pemex, Petroleos de Venezuela, PetroChina, Peabody Energy, ConocoPhilips, Abu Dhabi, Kuwait Petroleum, Iraq National Oil, Total, Sonatrach, BHP Billiton και Petrobras.
Οι παγκόσμιες εκπομπές της περιόδου 1965-2018 έφθασαν συνολικά τους 1.354 δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου και, από αυτούς, οι 20 εταιρείες έχουν «συμβάλει» με εκπομπές 480 δισεκατομμυρίων μετρικών τόνων διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου, κυρίως λόγω της καύσης των προϊόντων τους (βενζίνης, ντίζελ, φυσικού αερίου κ.α.) κατά τον τελευταίο περίπου μισό αιώνα.
Το Ινστιτούτο έθεσε το 1965 ως αφετηρία της μελέτης του, επειδή εκείνο το έτος η ανθρωπότητα και κατ' επέκταση η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων έμαθε για τις πιθανές επιπτώσεις στην κλιματική αλλαγή, οπότε άρχισε να έχει ηθική, οικονομική και νομική ευθύνη για τη συνεχιζόμενη εξόρυξη και χρήση των προϊόντων της.
Σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, η μελέτη εκτιμά ότι οι 20 εταιρείες ευθύνονται για το 30% όλων των εκπομπών άνθρακα που έχουν προέλθει από ανθρωπογενείς δραστηριότητες στη Γη από το 1751.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
