 |
|
|  Δευτέρα 14/10
Ο Κάις Σαΐντ, συνταξιούχος καθηγητής του δικαίου , εξελέγη πρόεδρος στην Τυνησία
Reuters,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Συνταξιούχος καθηγητής του δικαίου που εκφράζεται σε υπερβολικά επίσημα, κλασικά αραβικά, μοιάζει να νιώθει άβολα μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, είχε στη διάθεσή του ελάχιστα χρήματα, ήταν και έμεινε μακριά από κόμματα και μηχανισμούς προβολής στα ΜΜΕ, αλλά υπόσχεται να προωθήσει μια μορφή πειραματικής, άμεσης δημοκρατίας: ο Κάις Σαΐντ εξελέγη χθες Κυριακή νέος πρόεδρος της Τυνησίας με διαφορά, σύμφωνα με δύο δημοσκοπήσεις εξόδου.
Τα επίσημα αποτελέσματα δεν ανακοινώθηκαν ακόμη, όμως τα δύο έξιτ πολ φέρουν τον Σαΐντ να κέρδισε καθαρά στον δεύτερο γύρο τον επιχειρηματία των μέσων ενημέρωσης Ναμπίλ Καρουί. Την εξήγηση ίσως δίνουν τα στοιχεία του ενός έξιτ πολ, του ινστιτούτου Sigma: το 90% των εκλογέων 18 ως 25 ετών επέλεξε τον συνταξιούχο πανεπιστημιακό. Τον ψήφισε πολύ χαμηλότερο ποσοστό — το 49,2% — μεταξύ των ψηφοφόρων άνω των 60 ετών.
Τον Σαΐντ ψήφισαν τόσο ισλαμιστές όσο και αριστεροί, παρότι ο ριζοσπαστικός αλλά κοινωνικά συντηρητικός λόγος του δεν μοιάζει συμβατός με τις θέσεις κανενός από αυτούς τους δύο πολιτικούς χώρους. Οι επικριτές του, όπως και οι υποστηρικτές του, δυσκολεύονται να περιγράψουν αυτόν τον αουτσάιντερ της πολιτικής.
«Δεν έκανα παραδοσιακές υποσχέσεις, ούτε έχω παραδοσιακό πρόγραμμα», πάντως «νέες ιδέες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα» και σε κάθε περίπτωση «εισήλθαμε σε ένα νέο στάδιο της ιστορίας της Τυνησίας», δήλωνε ο Σαΐντ στο πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς τον Σεπτέμβριο, μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, τον οποίο είχε κερδίσει παρότι αναμετρήθηκε με βετεράνους της πολιτικής. Επρόκειτο για την πιο σαφή απόρριψη της ελίτ της Τυνησίας μετά το 2011 και τη λαϊκή εξέγερση που σηματοδότησε την αρχή της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης.
«Μας έπεισε ότι είναι εφικτή η αλλαγή, ότι είναι στο χέρι μας», έκρινε ο Μπασάμ Ναφάτι, φοιτητής βιολογίας, 22 ετών, εθελοντής στην εκστρατεία του Σαΐντ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
