 |
|
|  Kυριακή 20/10
Βρες χρόνο να γελάς, λέει η ιδρύτρια του πρώτου κλαμπ γέλιου στη Βόρεια Ελλάδα, Ηλ. Κυνηγοπούλου
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ιδρύθηκε το 2010 και έκτοτε έχει παροτρύνει, προσκαλέσει και οδηγήσει μέσα από τη δράση του εκατοντάδες πολιτών, να βρουν μία "όαση" ψυχικής ηρεμίας, μέσα από μία πολύ απλή, αλλά και τόσο απαιτητική-εξαιτίας της καθημερινότητας-"διαδικασία",το γέλιο: Πρόκειται για το πρώτο κλαμπ γέλιου στη Βόρεια Ελλάδα που στα εννέα χρόνια λειτουργίας του έδωσε "σάρκα και οστά" στον στίχο του ποιητή Γιάννη Ρίτσου «Γέλα καρδιά μου, γέλα / Βρες χρόνο να γελάς / Αυτό είναι η μουσική της ψυχής».
Και αυτό διότι, όπως εξήγησε η Ηλιάνα Κυνηγοπούλου, γελωτολόγος - life coach, «το κλαμπ γέλιου δίνει τη δυνατότητα σε όσους επιλέξουν μία πιο θετική "μέθοδο" προσέγγισης της καθημερινότητας, να βάλουν το γέλιο στη ζωή τους βοηθώντας τους εαυτούς τους αλλά και όσους αγαπούν».
Θλιμμένοι, αγχωμένοι, χαρούμενοι ή όχι, εκατοντάδες πολίτες από το 2010 και μέχρι σήμερα βλέπουν τον εαυτό τους να αλλάζει, περνάνε καλά, ανέφερε χαρακτηριστικά η κ. Κυνηγοπούλου που εδώ και χρόνια προσφέρει απλόχερα, σε όσους έχουν προσεγγίσει τη γελωτοθεραπεία, τη δυνατότητα να βρουν την εσωτερική τους "πηγή" γέλιου. Παράλληλα, η κ. Κυνηγοπούλου, πραγματοποιεί δωρεάν συνεδρίες σε χώρους όπου - όπως είπε - ο κόσμος το έχει ανάγκη (γηροκομεία κά).
Μέσα από τις συνεδρίες που πραγματοποιεί η κ. Κυνηγοπούλου, το γέλιο, άλλοτε πηγαίο και γάργαρο, άλλοτε διστακτικό και πάντα με τα ίδια αποτελέσματα για τον οργανισμό, γίνεται θεραπευτικό "εργαλείο" για όσους συμμετέχουν. Κάθε συνεδρία, το κόστος της οποίας δεν υπερβαίνει τα πέντε ευρώ διαρκεί περίπου δύο ώρες και στη διάρκειά της οι συμμετέχοντες κάνουν ασκήσεις για το σώμα, την ψυχή, παίζουν παιχνίδια, ασκούν τη μνήμη τους. «Παίρνουν δύναμη και ενέργεια για να προχωρήσουν στη ζωή τους. Το γέλιο δεν μας λύνει τα προβλήματα, μας κάνει πιο δυνατούς να τα αντιμετωπίζουμε» είπε η κ. Κυνηγοπούλου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
