 |
|
|  Tετάρτη 23/10
΄Αρθρο
Συνεννοημένη η θηλιά εις τον λαιμό της Τουρκίας
Γράφει ο Γιώργος Εμ.Δημητράκης
Ξάνθη
Για την κρίση εις την Μέση Ανατολή και την επίθεση της Τουρκίας κατά των
Κούρδων της Συρίας, τους οποίους χαρακτηρίζουν μάλιστα και ως «τρομοκράτες»,
η κάθε συζήτηση για τα τεκταινόμενα εις την Συρία, κάποια στιγμή καγχάζει
ακούγοντας τις ….βαθυστόχαστες αναλύσεις. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν
αντιλαμβάνονται ότι η «αλήθεια ευρίσκεται από έξω», και ότι οι θεωρητικοί
καταπίνουν την καμήλα και τεμαχίζουν το κουνούπι. Δεν καταλαβαίνουν ότι όλα τα
τεκταινόμενα εις την περιοχή είναι συνεννοημένα και ότι ο Τούρκος ευρίσκεται με
την θηλιά εις τον λαιμό του. Σιγά να μην θέλουν αυτοί οι δύο (ΗΠΑ και Ρωσία) να
αποκτήσουν κι’ άλλο ανταγωνιστή εις την περιοχή, και ποιόν; Τον Τούρκο!
Δεν πρόκειται εδώ για συνωμοσιολογία, ούτε για κομπογιαννιτισμό. Ο σωστός και
όρθιος άνθρωπος οφείλει να υπηρετεί την Ιστορία και εκ των γεγονότων να κρίνει
τα τεκταινόμενα και να μη μπλέκεται σε θεωρίες που θολώνουν την αλήθεια, και η
οποία ευρίσκεται ΠΑΝΤΑ από έξω.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία δεν θέλουν επι ουδενί μια Τουρκία ισχυρή, εις
το επίπεδο δηλαδή της Περιφερειακής Υπερδύναμης. Την θέλουν τόση, όσο
χρειάζεται για να μπορούν αργότερα να την διαλύσουν οποιαδήποτε στιγμή το
αποφασίσουν.
Οσο αφορά για την Ευρώπη (Ε.Ε.) είναι απλώς για κλάματα. Οι άνθρωποι δεν είναι
μόνο μικροί. Είναι παντελώς και ασήμαντοι. Συνεχώς επικαλούνται αυτό
το…φουκαριάρικο το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ, αυτή τη καραμέλα που ακούγεται τόσο
ασήμαντη και τόσο μικρή, που εις το άκουσμά της γελάνε ακόμη και οι κολώνες
των κτιρίων μέσα εις τα οποία ακούγεται.
Τελικά έχω καταλήξει να πιστεύω, ότι αυτό το καθεαυτό Διεθνές Δίκαιο,
δημιουργήθηκε για να…. αποτελεί το πλαστικό ξίφος των αδυνάμων, οι
οποίοι θα προστρέχουν σε αυτό επειδή φρόντιζαν οι Μεγάλοι να τους
έχουν αποδυναμώσει από όλες τις πλευρές για να τους ελέγχουν.
Και οι μικροί, όπως η Ελλάδα επι παραδείγματι, να προτάσσουν συνεχώς
το….Διεθνές Δίκαιο και τα λοιπά κουραφέξαλα για να πετύχουν ότι θέλουν.
Δηλαδή να τρώνε τις φάπες των Μεγάλων….μάλιστα και με τον Νόμο!
Ο κορυφαίος Οξφορδιανός Ιστορικός Τόινμπι Αρνόλντ (Toynbee J.Arnold, 1889-
1975) γράφει εις το έργο του The Greek Civilization and Character: «Η Ελληνική
ιστορία περιέχει σελίδες άφθαστης δόξας και μεγαλείου, αλλά και σελίδες
καταισχύνης και θλιβερότατης κατάπτωσης. Η πολιτική τύφλωση και η απέραντη
εμπάθεια έχουν πάντοτε οδηγήσει την Ελλάδα σε εθνικές καταστροφές».
Οι σύγχρονοι ‘Ελληνες με την εγκληματική ασέβεια απέναντι της μεγάλης Ιστορίας
μας και την απεμπόληση όλων των παραδόσεων του Έθνους μας, μετατρέψαμε
την υπέροχη Πατρίδα μας, την μεγαλύτερη πνευματική και πολιτιστική δύναμη εις
την Παγκόσμια Ιστορία, εις μία από τις μεγαλύτερες καρπαζο-εισπράκτορες της
παγκόσμιας πολιτικής.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
( www.Γεώργιος Εμ.Δημητράκης.gr)
Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού-Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε
και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και
Κοινωνιολογία εις το Πανεπιστήμιο της Βόννης και Πολιτιστική Κληρονομιά εις
την Αθήνα, και διετέλεσε επι 30ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την
Ελληνική Επικράτεια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
