 |
|
|  Τρίτη 19/11
Μεγαλύτερα κέρδη και από τα McDonald's και τη Deutsche Bank κατέγραψε το 2018 η Ιταλική μαφιόζικη οργάνωση της "Ντράγκετα"
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η ιταλική μαφιόζικη οργάνωση ‘Ντράγκετα και ο «τζίρος» της, που πλέον δεν περιορίζεται μέσα στα στενά ιταλικά όρια, έχει αρχίσει να απασχολεί και τα διεθνή μέσα, που όπως υπολογίζουν, το δίκτυο των δραστηριοτήτων της θα πρέπει να υπολογίζεται ότι ξεπερνά πολλές από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, που δημοσιεύονται στις εφημερίδες Guardian και Washington Post, τα ετήσια κέρδη της ‘Ντράγκετα υπολογίζονται σε 24 δισ. δολάρια—ποσό που αντιστοιχεί στο 4% του ιταλικού ΑΕΠ, ενώ είναι μεγαλύτερα από τα κέρδη της Deutsche Bank και των Mc Donald’s. Με τη μόνη εταιρεία που μπορούν να συγκριθούν είναι η Starbucks (με βάση τα δεδηλωμένα έσοδά της που δημοσιεύει το Fortune 500).
Ωστόσο, αυτά τα κέρδη ενδεχομένως να είναι μόνον η ορατή μύτη του παγόβουνου, καθώς η ‘Ντράγκετα είναι πλέον μία διεθνής οργάνωση που έχει εξαπλώσει τις δραστηριότητές της σε όλον τον κόσμο.
Η αμερικανική εφημερίδα Foreign Policy έχει καταρτίσει πρόσφατα έναν κατάλογο από τις πιο διάσημες (κι επικίνδυνες φυσικά) μαφιόζικες οργανώσεις στον κόσμο, στην οποία περιλαμβάνεται και η ‘Ντράγκετα.
Εξόν όμως από την ιταλική, διάσημη είναι και η γιαπωνέζικη Μάφια, η Γιακούζα, που είναι γνωστή επίσης και για την ιδιαίτερη εμφάνιση των μελών της, των «γκοκούντο». Αυτοί ντύνονται με επιδεικτικό τρόπο και έχουν καλυμμένο το σώμα τους με περίτεχνα τατουάζ, που θεωρούνται επίσης αποτροπαϊκό στοιχείο όχι μόνον για τους αντιπάλους, αλλά και για τις ασθένειες και το «μάτι». Άλλο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των μελών της είναι πως έχουν πολλά από αυτά ακρωτηριασμένη μία φάλαγγα του δακτύλου τους: δείγμα εξιλέωσης από κάποιο σφάλμα, ή πληρωμής ενός χρέους τιμής προς την οργάνωση. Η Γιακούζα δεν είναι μόνο μία εγκληματική οργάνωση, αλλά θεωρείται και ένας θεσμός στην Ιαπωνία και πολιτιστικό σύμβολο της άκρας δεξιάς της χώρας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
