 |
|
|  Παρασκευή 6/12
Νέες υποθέσεις βιασμών και επιθέσεων στην Ινδία
δεινή η θέση των γυναικών στην ινδική κοινωνία
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Μία 23χρονη θύμα βιασμού στο κρατίδιο Ούταρ Πραντές της βόρειας Ινδίας δίνει μάχη για τη ζωή της, αφού δέχθηκε επίθεση την ώρα που πήγαινε στο δικαστήριο όπου θα εκδικαζόταν η προσφυγή της εναντίον δύο ανδρών.
Τώρα η νεαρή γυναίκα νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση με σοβαρά εγκαύματα, αφού της έβαλαν φωτιά.
Πέντε άνδρες, ανάμεσά τους και οι δύο φερόμενοι βιαστές της, έχουν συλληφθεί, ανακοίνωσε η αστυνομία.
Η 23χρονη κατευθυνόταν σε σταθμό του τρένου όταν μια ομάδα ανδρών της επιτέθηκε και την οδήγησε σε γειτονικό χωράφι, όπου της έβαλαν φωτιά.
Σύμφωνα με έγγραφα της αστυνομίας, η γυναίκα είχε καταγγείλει τον Μάρτιο τον βιασμό της υπό την απειλή όπλου στις 12 Δεκεμβρίου 2018.
Ο φερόμενος βιαστής αφέθηκε ελεύθερος την προηγούμενη εβδομάδα αφού κατέβαλε εγγύηση.
Το περιστατικό συνέβη στην περιοχή Ουνάο, όπου τον Ιούλιο είχε σημειωθεί ένα αντίστοιχο περιστατικό: Η αστυνομία ξεκίνησε έρευνα εναντίον βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος αφού μία γυναίκα που τον είχε κατηγορήσει για βιασμό τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα. Δύο θείες της σκοτώθηκαν και ο δικηγόρος της τραυματίστηκε.
«Πότε θα αλλάξουν τα πράγματα;»
Επτά χρόνια μετά τον ομαδικό βιασμό μίας φοιτήτριας σε λεωφορείο στο Νέο Δελχί και την κατακραυγή που προκλήθηκε η μητέρα της ζήτησε χθες Τετάρτη να αποδοθεί δικαιοσύνη για ένα άλλο θύμα βιασμού, ο φόνος της οποίας προκάλεσε μαζικές διαδηλώσεις για τη θέση των γυναικών στη σύγχρονη Ινδία.
«Πότε θα αλλάξουν τα πράγματα;», διερωτήθηκε η Άσα Σινγκ, μητέρα της 23χρονης ο φόνος της οποίας το 2012 προκάλεσε διεθνείς αντιδράσεις και οδήγησε στην αυστηροποίηση της ινδικής νομοθεσίας κατά της σεξουαλικής βίας.
«Τίποτα δεν έχει αλλάξει, παρά τα όσα έχουν συμβεί», κατήγγειλε.
Η Σινγκ έκανε τις δηλώσεις αυτές μία εβδομάδα αφού μία 27χρονη κτηνίατρος βιάστηκε, στραγγαλίστηκε και το πτώμα της κάηκε στα περίχωρα της πόλης Χάιντεραμπαντ στη νότια Ινδία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
