 |
|
|  Τρίτη 28/1
Πέθανε σε ηλικία 74 ετών ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας,Γιώργος Κοτανίδης
ΑΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, Γιώργος Κοτανίδης.
Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1945. Τελείωσε το δημοτικό στη Δράμα και το γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε δύο χρόνια στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου μπήκε κατά λάθος, και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημιουργία του φοιτητικού θεάτρου και της κινηματογραφικής λέσχης (ΦΟΘΚ). Με την επιβολή της δικτατορίας, άφησε το πανεπιστήμιο και κατέβηκε στην Αθήνα για να γίνει ηθοποιός.
Την ίδια περίοδο ξεκίνησε και η ένταξή του στην αριστερά, δραστηριοποιήθηκε στο φοιτητικό κίνημα και μαζί ξεκίνησε και η δράση του στον αντιδικτατορικό αγώνα για την οποία φυλακίστηκε και βασανίστηκε επί χούντας.
Στην Αθήνα τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου το 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του «Ελεύθερου Θεάτρου» την περίοδο 1970-75. Πήρε μέρος στις παραστάσεις «Όπερα του ζητιάνου» του Τζ. Γκέι, «Ιστορία του Αλή Ρέτζο» του Π. Μάρκαρη, «Η πτήση του Λίντμπεργκ» του Μπ. Μπρεχτ, «Κι εσύ χτενίζεσαι» (επιθεώρηση), «Μια ζωή Γκόλφω» του Σπ. Περεσιάδη και «Ο Τυχοδιώκτης» του Μ. Χουρμούζη.
Συνεργάστηκε με την Ελληνική Σκηνή της Άννας Συνοδινού, τη Νέα Πορεία, την Παιδική Σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου, με τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Γιάννη Χουβαρδά και το Θέατρο του Νότου και άλλους θιάσους και σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας ρόλους σε όλα σχεδόν τα θεατρικά είδη όπως «Δον Κιχώτης» του Λεωνίδα ντε Πιαν με την Ε.Λ.Σ., «Όλοφ στις Φυλλωσιές» του Λαρς Noρέν (Απο Μηχανής Θέατρο), Μηταλάκης στη «Λίστα Γάμου» του Διονύση Χαριτόπουλου, Μενέλαος στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη (Θέατρο Στοά).
Tο 2004 δημιούργησε την θεατρική ομάδα «ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΙ» με την οποία ανέβασε τα έργα: «QED ή Τι απέδειξε ο κύριος Φάυνμαν» του Πήτερ Παρνέλ, (Φάυνμαν) (2004-2005), «BAL-TRAP» του Xavier Durringer, (2005) και «Low Level Panic Clare McIntyre» (2006). Tην σεζόν 2006-2007 παρουσίασε το έργο Απόστολου Δοξιάδη «Δέκατη Έβδομη Νύχτα», το 2007-2008 το έργο του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ «Μια τρελλή μέρα» και το «Αγνοούμενοι» του Βασίλη Κατσικονούρη. Το 2008-2009 σκηνοθέτησε το «Rock‘n'Roll» του Τομ Στόπαρντ όπου και πρωταγωνίστησε παίζοντας το ρόλο του Μαξ Μόροου ενώ το 2011 συνεργάστηκε με την Κατερίνα Ευαγγελάτου στο «COCK» του Mike Bartlett. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και πήρε μέρος στις παραστάσεις «Περικλής» του Σαίξπηρ και «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ε.Ο'Νήλ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο «Ορφέας στον‘Αδη» του Τ. Ουίλλιαμς σε σκηνοθεσία Barbara Veber, στην «Πρόβα νυφικού» της Ντόρας Γιαννακοπούλου σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και στη «Δυτική Αποβάθρα» του Μπερνάρ Μαρί Κολτές σε σκηνοθεσία Ludovic Lagarde. Τον Μάιο του 2015 έπαιξε το ρόλο του Tέο Στάινερ στο έργο του Εντζό Κορμάν «Η θύελλα επιμένει».
Την περίοδο 2016-2017 έπαιξε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το έργο «Ομπίντα, Οι τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη», που έγραψε ο ίδιος και το οποίο χαρακτήρισε ως «προσωπικό του στοίχημα». Την επόμενη χρονιά (2018 - 2019) συμμετείχε στο θεατρικό έργο «Δείπνο», σε σκηνοθεσία της Λίλλυ Μελεμέ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
