 |
|
|  Σάββατο 15/2
Οξάνα Τσουσοβίτινα
μία ζωή...Ολυμπιακοί Αγώνες
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Οπως σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες, έτσι και στο Τόκιο το προσεχές καλοκαίρι, θα υπάρχουν τα «πρόσωπα» της διοργάνωσης. Και πέραν πάσης αμφιβολίας, ένα απ΄ αυτά τα πρόσωπα, είναι η Οξάνα Τσουσοβίτινα. Η Ολυμπιονίκης της ενόργανης γυμναστικής από το Ουζμπεκιστάν, η οποία σε ηλικία 45 (!) ετών θα δώσει «το παρών» για όγδοη (!) φορά στην καριέρα της, στην κορυφαία αθλητική συνάντηση.
Η πρώτη... Ολυμπιακή εμπειρία της Τσουσοβίτινα, έλαβε χώρα στην Βαρκελώνη το... μακρυνό 1992. Ηταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες μετά την «πτώση του Τείχους» και οι αθλητές της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, αγωνίσθηκαν ως «Ενωμένη ομάδα» η «ομάδα της Κοινοπολιτείας». Εξαίρεση, αποτέλεσαν οι χώρες της Βαλτικής, με τις Λετονία, Εσθονία και Λιθουανία, να συμμετέχουν ως ανεξάρτητα κράτη.
Σε ηλικία 17 ετών η Τσουσοβίτινα κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό και δίνει τα... διαπιστευτήρια της σε κορυφαίο επίπεδο. Εκτοτε, ακολούθησαν έξι διοργανώσεις (Ατλάντα, 1996, Σίδνεϊ 2000, Αθήνα 2004, Πεκίνο 2008, Λονδίνο 2012 και Ρίο Ντε Τζανέϊρο 2016), με την Οξάνα, να προετοιμάζεται για την όγδοη παρέλαση της στην Τελετή Εναρξης.
Γεννημένη στην πόλη Μπουχάρα του Ουζμπεκιστάν, στις 19 Ιουνίου 1975, η 45χρονη γυμνάστρια, ξεκαθάρισε ότι αυτή θα είναι η τελευταία της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Οξάνα, δεσμεύθηκε γι αυτό στην οικογένεια της, που αποτελεί το μέγιστο κίνητρο, όπως δηλώνει συχνά-πυκνά. Αλλωστε, η θεραπεία που έπρεπε να κάνει ο υιός της, Αλισερ, προκειμένου ν΄ αντιμετωπίσει την λευχαιμία, ήταν η αιτία μετανάστευσης, το 2002, στην Γερμανία, με τα «χρώματα» της οποίας, αγωνίσθηκε από το 2006 μέχρι το 2012. Και στο διάστημα αυτό, κατέκτησε το πρώτο της -ατομικό- Ολυμπιακό μετάλλιο, στην διοργάνωση του Πεκίνου το 2008, στο άλμα, όταν κατετάγη δεύτερη με 15.575 βαθμούς, πίσω από την Βορειοκορεάτισα, Ουν Τζονγκ Χονγκ (15.650) και μπροστά από την Κινέζα, Φέι Τσενγκ (15.562).
Με την παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέϊρο (2016), η Τσουσοβίτινα, έγινε η πρώτη γυμνάστρια που έλαβε μέρος σε επτά διοργανώσεις και φυσικά στο Τόκιο θα διευρύνει το ρεκόρ της σε... απλησίαστα επίπεδα. Στην Ιαπωνία, η κορυφαία γυμνάστρια θα εκπροσωπήσει για πέμπτη φορά την γενέτειρα της, το Ουζμπεκιστάν, μία χώρα με πληθυσμό περίπου 33 εκατομμύρια κατοίκους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
