 |
|
|  Κυριακή 15/3
Oμογένεια-Αυστραλία
12χρονη Ελληνοπούλα εχει μαγέψει τούς Αυστραλούς με το ταλέντο της στη ρυθμική γυμναστική κι έχει ήδη βάλει πλώρη για τους Ολυμπιακούς
neoskosmos.com
Η 12χρονη αθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής Εμμανουέλα Φρόκου, έφτασε στην Αυστραλία με τους γονείς και τα αδέλφια της τον Ιούλιο του 2016, και παρά το νεαρό της ηλικίας της έχει ήδη καταφέρει να μαγέψει τους Αυστραλούς με τις επιδόσεις της στο απαιτητικό αυτό άθλημα.
Μόλις μέσα σε ένα χρόνο από την άφιξη της στην Αυστραλία, η Εμμανουέλα κατάφερε να ανέβει στο υψηλότερο βάθρο στο Παναυστραλιανό Πρωτάθλημα Ρυθμικής Γυμναστικής που διεξήχθη το 2017 ενώ στέφθηκε Πρωταθλήτρια Νέας Νότιας Ουαλίας το 2019, και πλέον ετοιμάζεται να εκπροσωπήσει την Αυστραλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες ‘Youth Olympic Games’ που θα διεξαχθούν το 2022 στο Ντακάρ.
Η οικογένεια της Εμμανουέλας μετανάστευσε στην Αυστραλία μετά την οικονομική κρίση που έπληξε την Ελλάδα στα τέλη του 2009.
«Φυσικά και δεν θέλαμε να φύγουμε από την πατρίδα, αλλά αφού κλείσαμε την επιχείρηση, λόγω της κρίσης, δεν είχαμε πολλές εναλλακτικές» εξηγεί η μητέρα της μικρούλας, Αθανασία Δεληνικολή, η οποία είχε ήδη αποκτήσει την αυστραλιανή υπηκοότητα αφού γεννήθηκε στην Αυστραλία από μετανάστες γονείς που έφυγαν από την Ελλάδα την δεκαετία του 1960 αλλά επέστρεψαν στον τόπο τους την Μυτιλήνη λίγα χρόνια αργότερα.
«Επιστρέψαμε κυρίως γιατί καημός του πατέρα μου ήταν να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Δεν την ήθελε την ξενιτιά», λέει η κ. Δελινικολή.
Η οικογένεια Φρόκου πούλησε τα πάντα και έφυγε για την Αυστραλία με 1000 ευρώ στην τσέπη.
Η Αθανασία ομολογεί πως ο πρώτος χρόνος στην φιλόξενη κατά τα άλλα ήπειρο, ήταν πολύ δύσκολος αλλά μαζί με τον σύζυγο της, Δρίταν, ήξεραν πως είχαν πάρει την σωστή απόφαση για να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
