 |
|
|  Δευτέρα 16/3
΄Αρθρο
Η ΚΡΙΣΗ ΠΙΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ...
Γράφει ο Δημοσιογράφος ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ
Λάρισα
ΔΕΝ είναι ότι όλους εμάς τους Έλληνες μας ήρθε τώρα ο θανατηφόρος (κορωνο)ιός. Άλλος ιός έχει χτυπήσει πρώτα την χώρα και τον πληθυσμό... Ποιό αποτελεσματικός, ίσως και πιο καταστροφικός και από αυτόν τον τελευταίο που εξαπλώνεται ήδη στην υφήλιο. Άλλη, πιο βαρειά επιδημία μας έχει βρει. Κάπου πριν δέκα χρόνια εκδηλώθηκε στον τόπο μας. Και εξαπλώθηκε αργά και βασανιστικά, σε όλα σχεδόν τα στρώματα της κοινωνίας, «θερίζοντας» οικογένειες ολόκληρες, αναστέλλοντας την δημιουργικότητα της νεολαίας μας, καταστρέφοντας τα ονειρά τους και διαλύοντας κυριολεκτικά την όποια ανάπτυξη της χώρας...
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ λοιπόν, με όλο αυτό τον πανικό που έπιασε τον πληθυσμό μας, από την απειλή και την ταχύτατη εξάπλωση του επικίνδυνου και θανατηφόρου, (ιδιαίτερα για τις ευπαθείς ομάδες) ιού, εάν τελικά είναι πιο ζημιογόνος - σε ποσοστιαία πάντα βάση - από τον ιό της οικονομικής κρίσης και των απανωτών μνημονίων (της δήθεν διάσωσης), μέσα στην καταστροφική αυτή δεκαετία που πέρασε και τον οικονομικό εφιάλτη που συνεχίζουμε να νιώθουμε ακόμα. Ξεχνάμε μου φαίνεται τις αυτοχειρίες (που πλέον δεν ανακοινώνονται καν) για οικονομικούς λόγους; Την πρωτόγνωρη για την χώρα μας μείωση των γεννήσεων (λιγοστεύουμε ταχύτατα ως Έλληνες) και την απίστευτη αύξηση των θανάτων κάτω από το βαρύ ψυχολογικό βάρος της διάλυσης των νοικοκυριών και την γενικότερη απελπισία από την μετανάστευση της νεολαίας μας. Ξεχνάμε το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων και την απώλεια εργασίας του μισού πληθυσμού των νέων;
ΠΟΙΟΣ είναι λοιπόν για μας ο χειρότερος ιός; Μια δεκαετία τώρα παλεύουμε να γιατρευτούμε από την κρίση. Και πάνω που λέμε μήπως και ορθοποδήσουμε, έρχεται και η χαριστική βολή! Ο κορωνο-ιός, φοβάμαι ότι δεν θα ...τελειώσει μόνο ένα μικρό κομμάτι του ευπαθούς πληθυσμού, αλλά θα στείλει πίσω στην αφετηρία όλες τις αιματηρές προσπάθειες που κάναμε για να βγούμε επιτέλους σε δρόμο ανάπτυξης...
Η ΒΑΡΕΙΑ μας βιομηχανία, ο τουρισμός, ήδη νέκρωσε για φέτος. Και άγνωστο είναι για πόσα χρόνια θα παλεύει να ορθοποδήσει. Το κράτος έχοντας και μια μεγάλη οικονομική αιμορραγία στον αγώνα για προστασία των συνόρων από τους δεκάδες χιλιάδες εισβολείς προσφυγολαθρομετανάστες, σίγουρα δεν θα μπορέσει να βγει από το τούνελ της οικονομικής εξαθλίωσης. Το σύστημα υγείας της χώρας είχε που είχε τα μαύρα του τα χάλια, τώρα και με την επιδρομή του κορονοϊού θα διαλυθεί εντελώς.
Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ μας, αν και μαθημένος στις δύσκολες συνθήκες από τα χρόνια της κρίσης, θα χάσει την όποια αισιοδοξία και τις αντοχές του και θα οδηγηθεί ξανά σε έναν σκληρό και άνισο αγώνα επιβίωσης και σωτηρίας. Όμως και αυτήν την (υγειονομική) φουρτούνα, θα την ξεπεράσουμε. Λαβωμένοι επειδή δεν είμαστε ιδιαίτερα πειθαρχημένος λαός, αλλά θα την ξεπεράσουμε. Με όλα αυτά, οι Έλληνες δικαιούμαστε τον χαρακτηρισμό του πιο δοκιμασμένου, ανθεκτικού, βασανισμένου πλην όμως αξιόμαχου και ηρωικού λαού της Ευρώπης. Κάτι είναι κι αυτό...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
