 |
|
|  Παρασκευή 10/4
΄Αρθρο
Πάσχα των εγκλείστων, Πάσχα…
Γράφει η Δημοσιογράφος, Μαργαρίτα Ικαρίου
ΑΘΗΝΑ
Ράγισε παγκοσμίως το «γλυκύ έαρ» κι έσπασε σε χιλιάδες άψυχα σώματα. Σπάθισε και στην Ελλάδα ο
φόβος του θανάτου το λαμπερό του Απριλίου φως, όπως αυτό διαχέεται περνώντας από τα κλειστά
πορτοπαράθυρα στου αναγκαστικού εγκλεισμού μας τις κάμαρες. Σύννεφα και βοριάδες, κρύο και
αγωνία σε ένα αργοκύλισμα μιας εποχής απαγορευμένης κι απογοητευμένης.
Η αγωνία λογχίζει καθημερινά τους εγκλείστους. Η ζωή, η πραγματική ζωή, λάμπει με φώτα δανεικά
ενός βαρυφορτωμένου παρελθόντος, σαν την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα «κοινή». Κι αυτός ο
έρμος ο «νυμφίος», δεν έρχεται εν τω μέσω της νυκτός κι ας τον αναμένει μια ολάκερη κοινωνία με
αναμμένες τις λαμπάδες της προσμονής. Καταφθάνει στις μικρές μας οθόνες κάθε απόγευμα στις 6 για
να απαριθμήσει τα νέα κρούσματα, να μετρήσει τους νεκρούς, να συνοψίσει αυτόν τον πεισιθανάτιο
κύκλο που μοιάζει να μην έχει τέλος…
Από κοντά και οι μωρές πολιτικές παρθενεταίρες, που στριμώχνονται για λίγο παραπάνω χρόνο και
φτηνό λαϊκισμό σε αυτήν την παραλυτική τηλεοπτική εκστρατεία εγκαθίδρυσης του τρόμου. Οι
σκιαγμένοι συνθηκολογούν ευκολότερα ή και παραδίδονται αμαχητί…
«Είμαστε, αλήθεια, ζωντανοί οι Έλληνες καθώς μας πήρε τώρα η συμφορά κι έγινε η ζωή μας εφιάλτης;
‘Η μήπως, ζούμε εμείς κι έχει η ζωή πεθάνει;» (Παλλάδας ο Αλεξανδρεύς, 350-400 μ.Χ)
Οι εικόνες της πανδημίας, μας διαλύουν πιο πολύ και από τους «εσταυρωμένους» νοσούντες χωρίς
προσμονή ανάστασης. Έρχονται και θρονιάζονται σε μια περιοχή του εγκεφάλου που τις αποθηκεύει με
περισσή σπουδή και τις αναπαραγάγει σε στιγμές που θέλουμε να αγκαλιάσουμε τους δικούς μας, τους
αληθινά «δικούς μας» ανθρώπους, αυτούς που έχουν τόπο τους την καρδιά μας. Μα… δεν αγγιζόμαστε
πια! Δεν ανοίγουμε αγκαλιές, δεν κλείνουμε χείλη με τα φιλιά μας, δεν ακουμπάμε κορμιά. Δεν
φέρνουμε κοντά μας όλους εκείνους κι όλα εκείνα που θεωρούσαμε ως πριν λίγο καιρό, «κανονικότητά
μας». Κι ίσως –γι αυτό ακριβώς- δεν τους δίναμε σημασία…
Πόση μοναξιά και πόση απόγνωση έχει φέρει ο κορωνοϊός στο βίο μας, σε αυτή τη λεπτή φλούδα από
το ζουμερό πορτοκάλι που κάποτε λέγαμε «ζωή»; Την κατάτμησε η λόγχη του εκατόνταρχου που
ολοένα και πιο αυστηρά μέτρα επιβάλλει, ολοένα και σπαθίζει τις ατομικές μας ελευθερίες, στάζει ξύδι
και χολή στη μέρα μας και καρφώνει τα χέρια μας σε ξύλινους σταυρούς ένδειας, φτωχοποίησης,
ανεργίας και μιας πρωτοφανούς παγκοσμιοποιημένης ύφεσης που θα θερίσει τους πιο ευάλωτους από
εκείνους που θα καταφέρουν να επιζήσουν!
Μόνοι. Οι ακόλουθοι κι οι «μαθητές», κατά μόνας και ενδεδυμένοι το μανδύα του πληβείου,
διαβιούμε ως έγκλειστοι. Η αγάπη, είπε ο Χριστός, «ουδέποτε εκπίπτει». Κι όμως, παρειά να
στρέψουμε, δεν έχουμε πλέον. Ούτε στο χαστούκι, ούτε και στο χάδι. Μήτε ένα δεύτερο χιτώνα, ένα
περισσευούμενο συναίσθημα να μοιραστούμε. Μάθαμε να αποφεύγουμε κάθε επαφή, κοιτάζουμε με
εχθρότητα και καχυποψία εκείνους που θα τολμήσουν άθελά τους να μας πλησιάσουν,
διαπιστώνοντας μίζερα πως δεν θα μπορέσουμε ίσως ποτέ να ξεκαρφώσουμε τους ήλους της
απομόνωσης από τις παλάμες μας. Πως, όταν με τους φίλους μας πίναμε κάποτε και φιλοσοφούσαμε
ομηρικώ τω τρόπω, ίσως και να κάναμε έναν ιδιότυπο «μυστικό δείπνο». Μόνο που, κατά παράδοση,
αυτό με τους εν κύκλω «συντρόφους», κατέληγε πάντα στη ρητορική διαπίστωση «ένας από εσάς, θα
με προδώσει»…
Στο όρος των ελαιών, έρμαιοι των ανελέητων, αφεθήκαμε να συλληφθούμε και να συληθούμε. Να
συρθούμε -αιμόφυρτοι από τον κορωνοϊό εξ ακανθών και ρακένδυτοι από τα μνημόνια- προς απολογία
για την πρότερη ανοχή μας στην παγκοσμιοποιημένη ανομία. Οι Πιλάτοι, με τον καθένα μας «πελάτη»,
απλά νίπτουν διεξοδικά τας χείρας τους. Κι οι λαοί, πεθαίνουμε αβοήθητοι, χωρίς καν τους δικούς μας
ανθρώπους γύρω, σε εκείνο το ύστατο «ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί»…
Κάποτε, ελπίζω, μια μυαλωμένη ανθρωπότητα, να μετρήσει σοφά αυτούς τους τάφους που ανοίχτηκαν
παγκοσμίως, όχι με στείρα αριθμητική αλλά με την αυτοκριτική και τη σοφία εκείνων που έπαθαν και
έμαθαν… Να ναι αυτά μας τα παγκόσμια «πάθη» ένας φάρος μέσα στον τρικυμισμό των ναιναίκων
κάθε εποχής.
Φέτος, τον αναστημένο Ιησού ίσως και να τον ανακαλύψουμε ξανά μέσα μας, στη συνείδησή μας που
ξαφνικά άρχισε να βοά και να βογγά. Δεν θα τον βρούμε στους κλειστούς ναούς με το ωράριο
επισκεψιμότητας, ούτε στον λουλουδοστολισμένο επιτάφιο. Δεν θα κάνει επίσκεψη στο Πατριαρχείο ή
τη Μητρόπολη, μήτε θα μας φωνάξει «δεύτε, λάβετε φως»… Θα περάσει από τα Νοσοκομεία
αναφοράς, θα φιλήσει τα χέρια των κακοπληρωμένων γιατρών και νοσηλευτών, θα αγγίξει τα κεφάλια
των διασωληνωμένων, θα σφαλίσει τα μάτια εκείνων που το σαρκίο τους βάρυνε πολύ… Θα πάρει
σβάρνα τα γηροκομεία-ακουμπιστήρια των ιερών ηλικιωμένων μας τους οποίους αρνούμαστε
πλειστάκις, χωρίς καν ο αλέκτωρ να έχει λαλήσει.
Σε μας, τα παροδηγημένα παιδιά του, τα πιο φλογισμένα από τα πάθη και τα λάθη τους, τα πιο
αιρετικά και αναιρετικά, θα κοινωνήσει με το σώμα της γαλήνης και το αίμα της άμετρης αγάπης,
καταλαγιάζοντας μέσα μας τον πόνο, το φόβο, την απόγνωση της άγνοιας…
Θα βγούμε -άραγε- σοφότεροι από αυτήν την πανδημία; Αφού διαβούμε την περίοδο των «παθών» και
δούμε την αναστημένη ελπίδα να ξεπροβάλλει στην υφήλιο, θα κρατήσουμε άραγε την ανθρωπιά στα
χέρια μας; Ή με ένα φιλί θα την οδηγήσουμε και πάλι στο σταυρό;
Με αυτό το «φιλί» της ύβρεως που ο άνθρωπος παγκοσμίως και στο διάβα των αιώνων αντιμάχεται και
οδηγεί στο θάνατο όλα όσα έχουν αξία και σημασία: Ιδεώδη, ελπίδες, σχέσεις, συναισθήματα, την
ουσία της ζωής.
Σ αγαπώ, μα… ΣΕ ΠΡΟΔΙΔΩ!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
