 |
|
|  Δευτέρα 13/4
Δωρεά ( υγειονομικό υλικό και τρόφιμα) τού Εβραίου, Βίκτωρα Βενουζίου, στο χωριό Αμάραντο τής Καρδίτσας,που τον έσωσε κατά τη γερμανική κατοχή
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Στη μαύρη περίοδο της γερμανικής κατοχής (1941-1944) οι κάτοικοι του χωριού Αμάραντος (παλαιά Μαστρογιάννι) στον Δήμο Καρδίτσας προέβησαν σε μία συγκινητική πράξη ανθρωπιάς και ηρωϊσμού. Πρόσφεραν ασφαλές καταφύγιο και φιλοξενία σε όλη την Εβραϊκή Κοινότητα της Καρδίτσας, που αριθμούσε 62 άτομα, αλλά και σε άλλους 20 Εβραίους της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και των Τρικάλων. Όλοι απέφυγαν την σύλληψη από τους Γερμανούς διώκτες τους και τον βέβαιο θάνατό τους στα γερμανικά στρατόπεδα του ολέθρου ¶ουσβιτς-Μπίρκεναου.
Τον Ιούνιο του 2017, έγιναν, στο χωριό, τα αποκαλυπτήρια του μνημείου «Aιώνιας Eυγνωμοσύνης και Αναγνώρισης», που αποτελεί δωρεά του Βίκτωρα Βενουζίου, με την έγκριση του δημοτικού συμβουλίου Καρδίτσας και του συμβουλίου της τοπικής κοινότητας Αμάραντου. Ο Βίκτωρ Βενουζίου είναι ένας από τους 82 επιζώντες Εβραίους που βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στον Αμάραντο.
Σήμερα, ο κ. Βενουζίου -έλκει την καταγωγή του από την Καρδίτσα- ο οποίος για πολλά χρόνια διετέλεσε αντιπρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Καρδίτσας, πρώην γγ της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και πρώην μέλος του ΔΣ του ΚΙΣΕ, προχώρησε σε μία ενέργεια βαθιά ανθρώπινη και αναγκαία για τις μέρες της πανδημίας. Πρόσφερε υγειονομικό υλικό και τρόφιμα, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, για όλους τους κατοίκους του χωριού και σε επιστολή που απέστειλε προς τη δημοτική αρχή Καρδίτσας, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Η συμφορά που έπληξε όλον τον πλανήτη και τη χώρα μας -και μένοντας κλεισμένος μέσα στο σπίτι μου- οδηγεί τη σκέψη μου στους συνανθρώπους μας που τόσο υποφέρουν από τις καθημερινές ανάγκες τους. Για μένα, ως γνήσιος Καρδιτσιώτης και με την ιδιαίτερη σχέση που έχω με το χωριό Μαστρογιάννι (Αμάραντος), αποφάσισα να συνδράμω, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, στα άτομα που ζουν σήμερα στο χωριό. Η παραγγελία χωρισμένη σε 95 χάρτινα κιβώτια -όσα και τα μέλη της κοινότητας- συνολικού βάρους περίπου 900 κιλών, φέρει το όνομα του δικαιούχου και μία αυτοκόλλητη ετικέτα με κείμενο: "Οι Εβραίοι της Καρδίτσας ΔΕΝ ξεχνούν ποτέ το Μαστρογιάννι"».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
