 |
|
|  Σάββατο 18/4
Ο κινηματογραφιστής Άλεν Ντάβιο πέθανε από κορονοϊό,σε ηλικία 77 ετών
ηταν στενός συνεργάτης τού διάσημου σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο κινηματογραφιστής, Άλεν Ντάβιο πέντε φορές υποψήφιος για Όσκαρ για ταινίες, όπως «E.T. ο Εξωγήινος» και «Η Αυτοκρατορία Του Ήλιου» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, πέθανε σε ηλικία 77 ετών.
Ο συγγραφέας και συντάκτης γαστρονομίας, Κόλμαν Άντριους έγραψε στο Twitter ότι ο Άλεν Ντάβιο πέθανε από κορονοϊό στο νοσοκομείο του Ταμείου Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (MPTF) στο Λος Άντζελες.
«Ο Άλεν Ντάβιο, φίλος μου σχεδόν 60 χρόνια, κινηματογραφιστής και bon vivant, πέντε φορές υποψήφιος για βραβείο Όσκαρ, εξαιρετική παρέα για φαγητό, αγνή ψυχή, μας άφησε χθες το βράδυ στο νοσοκομείο MPTF, μετά από μόλυνση από COVID-19 . Αντίο, φίλε μου».
Ο Άλεν Ντάβιο, γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη, μεγάλωσε στο Λος Άντζελες. Ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας για τις ταινίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Το Πορφυρό Χρώμα» (The Color Purple), «Η Αυτοκρατορία του Ήλιου» (Empire of the Sun) και «E.T. ο Εξωγήινος», (E.T. The Extraterrestrial) και τις ταινίες του Μπάρι Λέβινσον « Avalon »και« Bugsy ». Επίσης, κινηματογράφησε τη σεκάνς στην έρημο Γκόμπι για την ταινία «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» (Close Encounters of the Third Kind) του Σπίλμπεργκ.
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, σύμφωνα με το Variety, σε δήλωσή του τόνισε: «Το 1968, ο Άλεν και εγώ ξεκινήσαμε την καριέρα μας πλάι-πλάι με την ταινία μικρού μήκους «Amblin». Ο Άλεν ήταν ένας θαυμάσιος καλλιτέχνης, αλλά η ζεστασιά και η ανθρωπιά του ήταν τόσο ισχυρά όσο ο φακός του. Ήταν ένα μοναδικό ταλέντο και ένας όμορφος άνθρωπος».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
