 |
|
|  Πέμπτη 23/4
΄Αρθρο
Ευρωομόλογο: κλειδί για μια βιώσιμη οικονομία
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΑΘΗΝΑ
Μείναμε σπίτι και σώσαμε ζωές. Κερδίσαμε το δικαίωμα να σκεφθούμε το «μετά». Αυτό αφορά, πριν απ’ όλα ίσως, την οικονομία και την κρίση που την μαστίζει. Η οικονομία των χωρών της Ευρώπης, έχοντας βρεθεί στο επίκεντρο της πανδημίας έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Και, κάπως έτσι, βρισκόμαστε σε γνώριμο σταυροδρόμι: θα τιμήσουμε τις αρχές της συνεννόησης, συνεργασίας και ενότητας που γέννησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα κυλήσουμε πίσω στις εποχές των συγκρούσεων;
Εδώ και δέκα χρόνια οι οικονομίες της ευρωζώνης βρέθηκαν απέναντι σε μια κρίση χρέους την οποία δε απέτρεψε ούτε η «λιτότητα», ούτε η «λογιστική». Ενώ, την ίδια στιγμή, η άτεγκτη επιβολή τους είχε ως αποτέλεσμα η ευρωζώνη να χάσει έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αυτός ο, δήθεν ακαταμάχητος ρεαλισμός των αριθμών, είχε αρνητικά αποτελέσματα και σε άλλα πεδία: πολλαπλασίασε το «δημοκρατικό έλλειμμα» της Ένωσης και αποδυνάμωσε την, ήδη λειψή, «αλληλεγγύη». Ο δρόμος αυτός έχει αποδειχθεί ολισθηρός, έχει κλονίσει τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ενοποίησης και έχει βάλει σε επισφάλεια το μέλλον της.
Είναι η κατάλληλη στιγμή να δούμε τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά. Πρώτο βήμα η τιθάσευση ενός δημόσιου χρέους που μεγαλώνει ξανά, με έκδοση Ευρωομολόγου. Το οποίο θα σταθεροποιούσε την οικονομία της ευρωζώνης και θα άνοιγε παράθυρο σε κεφάλαια για νέες επενδύσεις, θέσεις εργασίας, τελικά, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη! Με την αξιοποίηση ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων όχι μόνο κάθε μέλους ξεχωριστά, αλλά και της ένωσης σαν σύνολό. Μια απόφαση που θα σηματοδοτούσε αποφασιστικότητα και εμπιστοσύνη στο κοινό μας μέλλον. Μια απάντηση στον φόβο και την αβεβαιότητα που «κλείνει» άλλες χώρες στα του οίκου τους. Μια πορεία ανάκτησης κεντρικού ρόλου στην νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην μετά-κορονοϊό περίοδο.
Τα κεφάλαια που απελευθερώνει το ευρωομόλογο είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη του όψη είναι η τοποθέτηση των κεφαλαίων αυτών. Που επενδύονται, από ποιους φορείς και πως κατανέμονται οι αποδόσεις τους. Η εμπειρία αντιμετώπισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης, με προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, είναι πολύτιμη. Θα ήταν αδιανόητο τα ευρωομόλογα να είναι ρευστότητα για την συντήρηση ενός συστήματος με δομικές ατέλειες. Δεν ψάχνουμε να ρίξουμε πάλι οινόπνευμα στη φωτιά ελπίζοντας ότι έτσι θα σβήσει. Θέλουμε να ξαναβάλουμε μπροστά μια μηχανή με ζημιά και ψάχνουμε για εργαλεία επιδιόρθωσης.
Το καλό είναι ότι οι περισσότεροι έχουν συνειδητοποιήσει ότι σε μια τέτοια διαδικασία, ο ρόλος των δημόσιων επενδύσεων είναι καθοριστικός. Επενδύσεις με παραγωγικό περιεχόμενο ώστε η ανάπτυξη να είναι διατηρήσιμη, να αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή, να δίνει πρόσβαση στην πληροφορία σε όλους, να βάζει τις βάσεις για την προσαρμογή μας στα δεδομένα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Με τα οφέλη να κατανέμονται δίκαια, ώστε να μπει ένα τέλος στις πρωτοφανείς ανισότητες. Η πορεία αυτή πρέπει φυσικά να είναι απαλλαγμένη από πελατειακές σχέσεις που στέλνουν τελικά δημόσιο χρήμα σε τσέπες επιτήδειων ή ημετέρων.
Έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε επιλογές που θα προσδιορίσουν τις συνθήκες της ζωής μας για τα επόμενα, πολλά, χρόνια. Επιλογές με το βλέμμα στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε την ευκαιρία αυτή να πάει χαμένη!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
