 |
|
|  Κυριακή Ωρα 8.32μμ
----------------------------------------
Ισραήλ
----------------------------------------
Ο Ρίβλιν έγινε ο πρώτος ισραηλινός πρόεδρος που παρευρίσκεται σε τελετή μνήμης για τη σφαγή σε αραβικό χωριό το 1956
----------------------------------------
ΤΕΛ ΑΒΙΒ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Ο πρόεδρος του Ισραήλ έγινε ο πρώτος επικεφαλής του ισραηλινού κράτους που παρευβρέθηκε σε τελετή μνήμης για τους δεκάδες Άραβες πολίτες που σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις το 1956, μία πράξη την οποία χαρακτήρισε "φρικτή" χωρίς ωστόσο να ζητήσει συγγνώμη.
Ο Ρέουβεν Ρίβλιν είπε ότι είναι περιττή η συγγνώμη για την Σφαγή στο Καφρ Κασίμ, κάτι που είχε κάνει ο πρώην πρόεδρος Σίμον Πέρες στη διάρκεια επίσκεψής του στο χωριό το 2007.
Σύμφωνα με το Γερμανικό Πρακτορείο, κατά την έναρξη της Κρίσης στο Σουέζ στις 29 Οκτωβρίου του 1956, το Ισραήλ ανέμενε ότι η Ιορδανία θα συμμετείχε στον πόλεμο στο πλευρό της Αιγύπτου. Προληπτικά, διέταξε την απαγόρευση της κυκλοφορίας σε αραβικά χωριά κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία, στα οποία περιλαμβανόταν το Καφρ Κασίμ.
Ωστόσο, κάποιοι από τους κατοίκους του δεν πληροφορήθηκαν για το μέτρο αυτό γιατί έλειπαν στις δουλειές τους. Εν τω μεταξύ, ένας ισραηλινός συνταγματάρχης θεώρησε ότι η εντολή αυτή σήμαινε πως όποιος παραβιάζει το μέτρο θα έπρεπε να πυροβολείται δίνοντας έτσι εντολή σε μία διμοιρία να ανοίξει πυρ σκοτώνοντας 19 άνδρες, έξι γυναίκες, 17 αγόρια και έξι κορίτσια.
Οι ίδιοι οι κάτοικοι του χωριού υποστηρίζουν ότι 49 άνθρωποι έπεσαν νεκροί, περιλαμβανομένου του αγέννητου που κυοφορούσε μία από τις γυναίκες που σκοτώθηκαν.
Όπως είπε μεταξύ άλλων ο Ρίβλιν: "Η φρικτή σφαγή στο χωριό σας, το Καφρ Κασίμ, είναι ένα ειδικό και μαύρο κεφάλαιο στην ιστορία των σχέσεων ανάμεσά μας, των Αράβων και των Εβραίων που ζουν εδώ. Το κράτος του Ισραήλ έχει αναγνωρίσει το έγκλημα που διαπράχτηκε εδώ και, σωστά και δίκαια, έχει ζητήσει συγγνώμη γι αυτό. Κι εγώ, εδώ σήμερα, επαναλαμβάνω και λέω ότι: ένα φρικτό έγκλημα διαπράχτηκε εδώ... Είναι χρέος μας να διδάξουμε τις επόμενες γενιές αυτό το δύσκολο κεφάλαιο".
Ο Ρίβλιν ωστόσο ζήτησε οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες στα αραβικά χωριά του Ισραήλ να καταγγείλουν τις βίαιες διαδηλώσεις όπως οι βανδαλισμοί και οι επιθέσεις με πέτρες εναντίον των ισραηλινών αρχών.
"Η μοίρα μας είναι να ζούμε μαζί, αλλιώς να πολεμάμε για πάντα ο ένας τον άλλο", είπε ο πρόεδρος.
Ο δήμαρχος του χωριού Άντελ Μπαντίρ, στη αρχή της τελετής, κάλεσε τον ισραηλινό πρόεδρο να "αναγνωρίσει την σφαγή" και "να γράψει ιστορία".
Ο Ρίβλιν, ο ρόλος του οποίου είναι ουσιαστικά τυπικός, διαδέχτηκε τον Σίμον Πέρες τον Ιούνιο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
