 |
|
|  Πέμπτη 21/5
Στιγμές που κόβουν την ανάσα πάνω από τις Ελβετικές Άλπεις
Πήδηξαν μέσα σε αεροπλάνο την ώρα που αυτό πετούσε!!
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Ένα απίστευτο κόλπο έκαναν δύο ειδικά εκπαιδευμένοι άνδρες,οι οποίοι κατάφεραν και μπήκαν σε αεροπλάνο την ώρα που ήταν στον αέρα.
Πρόκειται για τους Fred Fugen και Vince Reffet που μπόρεσαν μέσω υπολογισμών να μπουν στο εσωτερικό αεροπλάνου που πετούσε πάνω από τις Ελβετικές Άλπεις. Το δίδυμο των Γάλλων πήδηξε από την κορυφή του Jungfrau, ενός από τα υψηλότερα βουνά της Ευρώπης και ολοκλήρωσαν την... πτήση τους μέσα σε ένα αεροσκάφος τύπου Pilatus Porter.
Όπως είπαν οι δυο τους αργότερα σε συνέντευξη, ήθελαν να γιορτάσουν την 20η επέτειο του κατορθώματος του Patrick de Gayardona, ο οποίος το 1997 πήδηξε από αεροσκάφος με wingsuit και ξαναμπήκε στο αεροσκάφος καθώς αυτό πετούσε.
Όσον αφορά την προπόνησή τους, οι ίδιοι είπαν ότι αρχικά θεωρούσαν ότι θα ήταν πιο εύκολο, στην πορεία όμως συνειδητοποίησαν ότι ήταν δύσκολο και τεχνικά αλλά και πνευματικά.
«Έπρεπε να είμαστε πολύ συγκεντρωμένοι. Κατά τη διάρκεια της πρώτης προπόνησης στην Ισπανία, ο Fred κατάφερε να πετάξει και να μπει στο αεροσκάφος, εγώ όμως απέτυχα και χτύπησα τα πλευρά μου. Ένα μήνα μετά, επανήλθαμε για ένα ακόμα session. Νιώθαμε καλύτερα και τα καταφέραμε. Το ολοκληρώσαμε συνολικά πέντε φορές».
Ερωτηθέντες πως είναι μπαίνεις σε αεροσκάφος με υψηλή ταχύτητα εξήγησαν: «Είναι φανταστικό αλλά και περίεργο! Έχουμε συνηθίσει να πηδάμε από το αεροσκάφος, αλλά σε αυτήν την περίπτωση έπρεπε να μπούμε στον αέρα. Πέφτεις και ξαφνικά δεν υπάρχει πλέον αέρας. Το συναίσθημα είναι πολύ περίεργο. Όταν είσαι στο αεροσκάφος και βλέπεις τον φίλο σου να πετάει όλο και πιο κοντά είναι πολύ εντυπωσιακό. Είναι πολύ έντονα τα συναισθήματα για εμάς γιατί έχουμε δουλέψει πολύ σκληρά για να τα καταφέρουμε».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
