 |
|
|  Δευτέρα 25/5
15χρονη Ινδή έκανε 1200 χλμ. με ποδήλατο για να σώσει τον ανάπηρο πατέρα της...
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Συγκίνηση έχει προκαλέσει στην Ινδία η ιστορία μιας 15χρονης η οποία έκανε ποδήλατο για 1.200 χλμ., μεταφέροντας τον ανάπηρο πατέρα της, προκειμένου και οι δύο να γλιτώσουν από την πείνα.
Η ιστορίας της Τζιότι Κουμάρι ξεκίνησε όταν ελήφθη η απόφαση για lockdown στην Ινδία.
Ο πάτερας της ο οποίος μετά από ατύχημα δεν μπορούσε να περπατήσει, έβγαζε τα προς το ζην με ένα αυτόματο τρίκυκλο. Όταν, όμως, αποφασίστηκε να απαγορευτούν οι άσκοπες μετακινήσεις ο πατέρας της 15χρονης έμεινε χωρίς εισόδημα.
Όπως περιέγραψε η 15χρονη ο σπιτονοικοκύρης τους επέμεινε να ζητάει το ενοίκιο και τους απειλούσε με έξωση ενώ δεν είχαν χρήματα ούτε για τροφή.
Η Κουμάρι έκανε αδιάλειπτα πετάλι για 10 ημέρες και μόνο μια φορά δέχθηκε να τους μεταφέρει για λίγα χιλιόμετρα ένα φορτηγό.
Όσο για φαγητό, η 15χρονη και ο πατέρας της εξασφάλιζαν τροφή και νερό χάρη στην καλοσύνη αγνώστων που έβλεπαν την προσπάθειά τους.
Η 15χρονη είχε φύγει από το χωριό της προκειμένου να φροντίζει τον πατέρα της.
«Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι. Ο καιρός ήταν ζεστός αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Είχα μόνο ένα στόχο στο μυαλό μου και αυτός ήταν να φτάσουμε σπίτι» δήλωσε η έφηβη η οποία μια εβδομάδα μετά εξακολουθεί να δηλώνει εξαντλημένη από την προσπάθειά της.
Η ιστορία της 15χρονη προκάλεσε το ενδιαφέρον της Ποδηλατικής Ομοσπονδίας της Ινδίας η οποία την προσκάλεσε για δοκιμαστικά στο Δελχί ενώ στην νεαρή κοπέλα αναφέρθηκε και η κόρη του Ντόναλντ Τραμπ, Ιβάνκα η οποία έκανε λόγο για «μια πολύ ωραία ιστορία αντοχής και αγάπης».
Η 15χρονη πάντως εμφανίζεται σεμνή ξεκαθαρίζοντας ότι αν και αισθάνεται χαρούμενη με την αναγνωρισιμότητα που έχει αποκτήσει εντούτοις δεν έκανε ποδήλατο κυνηγόντας τη φήμη «αλλά ήταν μια απόφαση απελπισίας».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
